Tag: नर्स

  • अस्पतालहरुमा नर्सको अभाव देखे, आवश्यकता अनुसारकाे जनशक्ति तयार पाराैं : प्रधानमन्त्री

    अस्पतालहरुमा नर्सको अभाव देखे, आवश्यकता अनुसारकाे जनशक्ति तयार पाराैं : प्रधानमन्त्री

    काठमाडौं । प्रधानमन्त्री केपी शर्मा ओलीले देशमा आवश्यक जनशक्तिको लेखाजोखा गरेर सोही अनुरूप शैक्षिक नीति नियम बनाउन सम्बद्ध निकायहरुलाई निर्देशन दिएका छन् ।

    चिकित्सा सेवा आयोगको साताैं बैठकलाई सम्बोधन गर्दै आयोगको अध्यक्ष समेत रहेका प्रधानमन्त्री ओलीले भने, ‘हामीलाई मुटुको विशेषज्ञ जनशक्ति कति चाहिएको हो ? कति मध्यम स्तरको जनशक्ति कति सामान्य प्राविधिक जनशक्ति ? यसको हिसाब हुनुपर्छ ।’

    प्रधानमन्त्रीले फोक्सो, कलेजो, मिगौला, क्यान्सर जस्ता रोगहरुको उपचारमा समेत हामीलाई कति जनशक्ति आवश्यक छ भन्ने कुराको चित्रण प्रष्ट रुपमा गरिनु पर्ने उनको भनाई छ ।

    आवश्यकता आँकलन नगरी जनशक्ति उत्पादन गर्दा कही नपुग्ने त कही उत्पादन बढी भएर बेरोजगार हुनुपर्ने अवस्था सम्मआउने प्रधानमन्त्रीले बताए । ‘आवश्यकता पहिचान नगरी जनशक्ति उत्पादन गर्दा पढेको मानिस बरोजगार हुनुपर्ने अवस्था सृजना भएको छ, जबकी उ आफै रोजगारदाता हुनु पर्ने हो’, प्रधानमन्त्री ओलीले भने ।

    अस्पतालहरुमा जाँदा आफूले पनि नर्सको अभाव देखेको उल्लेख गर्दै प्रधानमन्त्रीले कतिपय अस्पतालमा आवश्यकता अनुसारको दरबन्दी सृजना नभएको समेत बताए ।

    प्राविधिक शिक्षा तथा व्यावसायिक तालिम परिषद्को सम्बन्धनमा चलेका चिकित्सा स्वास्थ्यका शैक्षिक कार्यक्रमहरु तर्फ औंल्याउँदै प्रंधानमन्त्रीले यसका कार्यक्रम आवश्यक हुन् भने चलाउन र छ्रैनन् भने तत्काल बन्द गरिनुपर्ने बिचार समेत राखे ।

    ‘गाउँमा अहिले महिला स्वास्थ्य स्वंसेविका नै त्यहाँका ठूला चिकित्सक हुन् । शहर आएपछि मात्र त्यहाँका जनताले डाक्टर देख्न पाउँछन् । त्यसैले ठाउँमा नर्स तहको चिकित्साकर्मी पठाउन सकेमा मात्र पनि ठूलै उपलब्धी हुन्छ ।’ उनले भने ।

    चिकित्सा शिक्षा आयोगको दुई वर्ष व्यस्त रहेपनि उपलब्धिका हिसाबले सन्तुष्ट हुने स्थिति नरहेको प्रधानमन्त्रीले बताए । ‘नकारात्मक सोचका साथ नियम बनाउने र व्याख्यामा थप नकारात्मक ढंगले जाने कामले उल्झन मात्र सृजना गर्छ,’ उनले भने ।

    कुन विश्वविद्यालयले कति वटा कलेजलाई सम्बन्धन दिन पाउने भन्ने कुरा त्यो कलेजको सामथ्र्यमा भर पर्ने पनि उनी बताउँछन् ।
    विश्वविद्यालयले कति वटा सम्म क्याम्पसको अनुगमन र परीक्षा सञ्चालन गर्न सक्छ भन्ने कुरा मुल्यांकन गरी सोही अनुसार सम्बन्धन दिन पाउनेगरी कोटा तोकिनुपर्ने समेत बताए ।

    ‘त्रिभुवन विश्वविद्यालयको क्षमता अन्य विश्वविद्यालयको भन्दा बढी हुन सक्छ । भर्खरै खुलेको विश्वविद्यालयले एउटा कलेजमा मात्रै सम्बन्धन दिने अवस्था हुनसक्छ ।’उनले थपे ।

  • कोरोनाले चहराएको घाउमा मल्हम लगाइरहेका योद्धा (भिडियो)

    कोरोनाले चहराएको घाउमा मल्हम लगाइरहेका योद्धा (भिडियो)

    आज विश्व नर्सिङ दिवस । विश्वरभरका नर्सिङ पेसामा रहेकाहरू यतिबेला कोभिड महामारीसँग जुधिरहेका छन् । नेपालमै पनि यतिबेला आफ्नै ज्यानको जोखिम मोलेर नर्सहरू बिरामीको सुरक्षा र उनीहरूलाई निको पार्न तल्लीन छन् ।

    नेपालमा पनि कोभिड संक्रमितको दर उच्च भएसँगै नर्सहरू २४सै घण्टा बिरामीको सेवामा छन् । यतिबेला आफू संक्रमित हुन्छु भन्ने परवाहै नगरी बिरामीको सेवामा कटिबद्ध नर्सका अनुभूति के-के छन् त ?

    शुक्रराज ट्रपिकल तथा सरुवा रोग अस्पतालका दुई नर्ससँग नर्सिङ पेसाप्रतिको आकर्षण र महामारीमा खटिदाँको अनुभूतिबारे नेपाल प्रेसले कुराकानी गरेको छ । उनीहरूसँग गरेको कुराकानीको सम्पादित अंश :

    मित्रा देवकोटा, नर्सिङ अधिकृत

    म टेकु अस्पतलामा काम गर्न थालेको १५ वर्ष भयो । यो पेसाका आएको चाहिँ २९ वर्ष । यो पेसामा म रुचिले त आएको थिइनँ । पारिवारिक दबाबले आएको थिएँ ।

    दाइलाई नर्सिङ पेसा रुचि भएकाले उहाँले यही विषय पढ्न जोड गर्नुभयो । सुरुमा त न पढ्न मन लाग्थ्यो न काम गर्न नै । तर, विस्तारै काम गर्दै गएपछि यो पेसाले मलाई तान्यो । रुचि बढ्दै गयो । बिरामीको दुःख देख्दा र आफूले गरेको केयरले पेसाप्रति अपनत्व बढ्दै गयो । अनि लाग्न थाल्यो- मैले जे गरेछु राम्रै गरेछु ।

    हुन त टेकु अस्पतालमा पहिल्यैदेखि नै सरुवा रोगका बिरामीको उपचार हुन्थ्यो । सुरुमा एचआईभी भन्नेबित्तिकै पनि डर हुन्थ्यो । तर, काम गर्दै गएपछि सामान्य लाग्न थाल्यो । दुई वर्षअघिसम्म डेंगु पनि हामीले पार गर्‍यौं । कैयन् डरहरू त काम गर्दागर्दै गायब हुन्छन् । कोभिडको हकमा पनि त्यस्तै भयो । कोभिडका बेला पनि हामी सकेसम्म जोगिँदै काम गरेका छौं । सकेसम्म संक्रमण हुन दिएका छैनौं । हामीलाई चाहिँ पहिल्यैदेखि सरुवा रोगबाट कसरी बच्ने र कसरी काम गर्ने भन्ने पहिल्यैदेखिको अभ्यास थियो ।

    सुरुमा त कोभिडको प्रसंगमा पनि डर नलागेको होइन । बाहिरका डाटाहरू हेर्दा पढ्दा पनि डर लाग्थ्यो । तर, विस्तारै बिरामीको सेवा गर्दै जाँदा बानी पर्न थाल्यो । हामीलाई स्वास्थ्य सामानहरूको अभाव भएन ।

    अहिले भने एकदमै चिन्ता छ । सिरियस बिरामी धेरै आएका छन् भने हामी पनि थारै स्टाफले धेरै बिरामीको रेखदेख गर्नुपर्ने अवस्था छ । हाम्रो आफ्नो समय भन्ने नै छैन । आफू पनि संक्रमित हुने हो कि भन्ने पिर भइरहन्छ । तापनि बिरामीको दु्ःख देख्दा भोक प्यास नै मेटिन्छ । बिरामीको स्वास्थ्यलभाको कामना गरिन्छ ।

    पहिला र अहिलेको कोभिड बिरामीको अवस्था फरक छ । पहिले कोभिडका बिरामी आफैं ट्वाइलेट जान सक्ने र केयर गर्न सक्ने हुन्थे । तर अहिले भर्ना भएका बिरामी बेडबाट उठ्यो कि सेचुरेसन एकदमै कम हु्न्छ । भरसक हाम्रो केयर उहाँहरूलाई बढी छ । हामीले जस्तोसुकै अवस्थामा पनि हार खाएका छैनौं । अझैपनि खानु नपरोस् । यही छ कामना ।

    एन्जिला ढकाल, नर्स

    मेरो बच्चादेखिकै रुचि हो नर्स बन्ने । उपचार गराउन जाँदा पनि मेरो ध्यान भने अरु नै तिर जान्थ्यो । डाक्टर, नर्स कस्ता हुन्छन् ? अस्पतालभित्र के-के हुन्छ होला ? कसरी काम गर्छन् होला भन्ने खुल्दुली भइरहन्थ्यो । म आफैं पनि लडेर हात भाँचिदा हातको पीडा भएन । हातको उपचार कसरी गर्छन् भन्नेतिर ध्यान हुन्थ्यो ।

    एसएलसीपछि मलाई नर्सिङ नै पढ्न मन लाग्यो । र यो क्षेत्रमा प्रवेश गरेँ ।

    ६ वर्ष भयो, म नर्सिङ पेसामा प्रवेश गरेको । म टेकु अस्पतालको ग्यास्ट्रो आइसोलेसनमा कार्यरत छु । यतिबोला हामीलाई चुनौती अत्यधिक छ । पहिलेको कोभिडको तुलनामा अहिले निकै कठिन छ । अहिलेका बिरामीलाई अक्सिजनको मात्रा पुगेको छैन । प्रत्येकलाई अक्सिजन लगाउनुपर्छ । बिरामीको हेरचाह पहिलो लहरकोलाई भन्दा अहिले धेरै छ । बिरामी एकैपटक आईसीयूमै लैजानुपर्ने खालको आउनुहुन्छ । बेड नहुँदा तत्काल लैजान नपाउँदा दुःख लाग्छ ।

    कुनै समय त ड्युटी आवर २४ घण्टा समेत भयो । तर, अहिलेचाहिँ ६/६ घण्टाको सिफ्ट ड्युटी हुन्छ । यसरी काम गरिरहँदा थुप्रै समस्या आउँछन् । अहिलेको अवस्थामा उपचारका क्रममा संक्रमितसँग बस्नुपर्छ । अस्पतालबाट काम गरेर घर जाँदा मन खिन्न हुन्छ । हाम्रो पनि घरमा बच्चाहरू छन्, बुढा बा आमा छन् । कतै हाम्रो कारण उहाँहरूलाई सर्ने त होइन भन्ने डर लागिरहन्छ । ‘बरु भए मलाई नै होस्’ परिवारलाई केही नहोस् भन्ने लागिरहन्छ ।

    जति नै दुःख परे पनि जागिर छाडौं जस्तो चाहिँ यो पेसामा आएपछि नलाग्दो रहेछ । हामीले केयर गरेर नै बिरामी बाँच्छन् भने किन भाग्ने भन्ने लाग्दोरहेछ । हामी नै भाग्यौं भने आम मानिसको के अवस्था होला ? त्यसैले जस्तोसुकै अवस्था आए पनि मन दह्रो बनाउनुपर्छ भन्ने लाग्छ ।

    (फोटो/भिडियो : निशान्तसिंह गुरुङ)

  • घरमा ९३ वर्षीय बुवाकाे हेरचाह गर्दै दैनिक कोरोना अस्पतालको जिम्मेवारीमा भगवती

    घरमा ९३ वर्षीय बुवाकाे हेरचाह गर्दै दैनिक कोरोना अस्पतालको जिम्मेवारीमा भगवती

    रुपन्देही । रुपन्देहीको भैरहवामा रहेको भीम अस्पताललाई कोरोना विशेष अस्पताल बनाइएपछि त्यहाँ कार्यरत सबै स्वास्थ्यकर्मीको जिम्मेवारी थपियो । शुरुमा सबै त्रासमा रहे पनि बिस्तारै यो रोगसँग लड्न जिम्मेवारी पाएका सबै स्वास्थ्यकर्मीले सामुहिक प्रतिवद्धताका साथ काम गरे । पहिलो चरणको कोरोना संक्रमण त्रासमा काम भएपनि दोस्रो चरणको संक्रमणविरुद्ध धेरैलाई जिम्मेवारीताका साथ काम गर्न सिकाएको अनुभव छ स्वास्थ्यकर्मीको ।

    भीम अस्पतालमा कोरोनाविरुद्ध लडाईको मोर्चामा अग्रपक्तिमा अभियान्ता बनेकी छन्–४२ वर्षीया भगवती राना । उनी कोरोना विशेष अस्पतालको निमित्त नर्सिङ इन्चार्जको जिम्मेवारीमा छिन् । सँगै काम गरेका धेरैजना सहकर्मी संक्रमणमा परे पनि बिस्तारै सबैले यसलाई परास्त गरेको उनको अनुभव छ ।

    ९३ वर्षीय ससुरा बुवालाई दैनिक घरमा सेवा गरेर अस्पताल पुग्ने गरेकी भगवतीलाई महामारी घरमा प्रवेश नगरोस भन्ने चिन्ता सबैभन्दा धेरै छ । ‘जिम्मेवारी लिएपछि अफ्ठेरोमा भाग्नु नैतिकता भएन, त्यसैले दैनिक घरको काम सकेर अस्पताल आउने गरेकी छु,’ उनले भनिन् ।

    सरकारले अत्यावश्यक कामबाहेक बाहिर ननिस्कन निषेधाज्ञा जारी गरेको छ । दोस्रो चरणको नयाँ भेरियन्टले सबै क्षेत्रको जनजीवन अस्तव्यस्त बनाएको छ । यस्तो त्रासदीमा भगवतीलाई दैनिक घरबाट ननिस्की सुखै छैन । ‘घरमा हेर्ने कोही हुनुहुन्न, श्रीमानले पनि दैनिकी आफ्नो काम गर्न जानुपर्छ, उहाँ सहकारीकर्मी हो, जतिसुकै कुरा गरेपनि महिलाले दोहोरो जिम्मेवारी पूरा गर्नुछ, ९३ वर्षको ससुरा वुवालाई सेवा पनि गर्नुपर्यो आफ्नो पनि जिम्मेवारी पूरा गर्नुपरयो, तर घरमा आउँदा पनि अस्पतालको जिम्मेवारीले भने निरन्तर सताउँछ,’ भगवतीले भनिन्, ‘‘घरमा वृद्ध बुबा हुनुहुन्छ, उहाँ र बालबच्चाको स्वास्थ्यको जोखिमको मानसिक त्रास पनि उत्तिकै छ, कसरी आफ्नो र परिवारको स्वास्थ्यलाई बचाएर बिरामीको हेरचाह गर्न सकिन्छ भन्ने कुराले साह्रै मानसिक तनाव हुँदोरहेछ, घरबाट भएको सहयोगका कारण कोरोनाको महामारीको संकटमा जुध्न हिम्मत बढेको छ ।’

    उनले थपिन्, ‘पहिलेको भाइरस कमजोर थियो, अहिले कडा खालको भाइरस भएकाले संक्रमण हुनेहरु सिकिस्त अवस्थामा पुग्ने गरेका छन्, तिनको उपचारमा खटिँदा आफ्नो र परिवारको स्वास्थ्य अवस्थालाई सम्झिएर मनोबल घट्नेरहेछ ।’

    जिल्लाको सरकारी अस्पतालको रुपमा रहेको यो अस्पतालले अहिले कोरोना संक्रमितका बिरामीहरू मात्रै हेरिरहेको छ । दैनिकजसो बेड नपाएर अस्पतालको बरण्डामा छटपटिरहेका र उपचार हुँदाहुँदै ज्यान गुमाएका कोभिड १९ का संक्रमित देख्नु त्यहाँका स्वास्थ्यकर्मीको दिनचार्यजस्तै बनेको छ । तर सबै टिमवर्कमा काम गरे केही सहज भएको उनको अनुभव छ ।

    ‘बिरामीको सेवा नै हाम्रो पेशाको मूल धर्म भएकाले यसलाई मुख्य प्राथमिकतामा राखिन्छ, अहिलेको अवस्था धेरै संवेदनशील भएकाले पहिलाजस्तो सहज छैन, अस्पतालमा बिरामीको चाप निकै छ, कार्यालय सहयोगी लगायतको जनशक्ति अत्यन्तै कम भएकाले कार्यसम्पादनमासमस्या परेको छ, सबैको सहकार्यमा युद्ध लडिएको छ,’ भगवतीले भनिन् ।

    पहिलो र अहिलेको चरणमा पनि सेवामा खटिरहेका स्वास्थ्यकर्मीहरु संक्रमित हुँदा काम गर्नेमा जनशक्ति थप अभाव भएको र बिरामीको चापले पनि यस्तो भएको राना बताउँछिन् । भन्छिन्, ‘सहकर्मीहरु पनि संक्रमित हुनुभएको छ । महामारीले मानसिक दबाब झनै डरलाग्दो रहेको छ, सुरुमा संक्रमितहरूसँग सम्पर्कमा आउनुअघि स्वास्थ्यकर्मीहरूले लगाउनु पर्ने व्यक्तिगत सुरक्षा उपकरण (पीपीई) नभएर तनाव थियो अहिले हरेक घण्टामा पीपीई फेर्नु पर्दा नपुग्ने अवस्था छ ।’

    अस्पतालमा उपचारको क्रममा बिरामीले ज्यान गुमाउँदा धेरै पीडा हुने उनको अनुभव छ । उपचारको अग्रभागमा खटिंदै आएकी भगवती राना अहिले जत्तिको काममा दबाब र तनाव यसअघि कहिल्यै नव्यहोरेको बताउँछिन् । ‘मैले काम गरेको करिब २० वर्ष पुग्न थाल्यो । यस्तो संकट अहिलेसम्म आएको थिएन । जतिसक्दो प्रयास गर्दा पनि बिरामी आँखै अगाडि मृत्युवरण गरिरहेका छन् भने अर्कोतिर संक्रमणबाट आफूलाई कसरी जोगाउने भन्ने चिन्ता छ,’ उनले भनिन् ।

    महामारीसँग जुध्नका लागि परिवारको साथले अहम् भूमिका खेल्ने तथ्यलाई उनी आफैंले अनुभव गर्दै आएकी छन् । श्रीमान र सन्तानको प्रोत्साहनले अस्पतालमा विरामीको सेवा गर्ने आत्मविश्वास बढेको छ । भनिन्, ‘अस्पताल र घरको दुरी केही टाढा भएकाले श्रीमान अस्पतालसम्म आफैले ल्याउने लैजाने गर्नुहुन्छ, बिरामीको सेवामा खट्न प्रोत्साहित गर्नुहुन्छ ।

    संक्रामक महामारीको बेलामा मात्रै हैन, सामान्य अवस्थामा पनि बिरामीको हेरविचार गर्न नर्सहरूको भूमिका निकै महत्वपूर्ण हुन्छ । नर्सको जिम्मेबारी बिरामीको तापक्रम, रक्तचाप इत्यादी मापन गर्ने, समय समयमा औषधि दिने, शल्यक्रिया गर्दा विशेषज्ञ डाक्टरलाई सघाउने हो ।
    अहिले अस्पतालमा उपचारका लागि आएका बिरामीहरुको डिस्चार्ज निकै कम भएको छ त्यसैले पनि अस्पतालमा चाप बढी भएको छ । सबै मिलेर महामारीको युद्ध जित्नु अहिलेको आवश्यकता भएकाले नर्सिङ दिवसमा सबै सहकर्मी, स्वास्थ्य सेवामा खटिने सबैलाई आफू बचेर सेवा गर्न भगवतीको आग्रह छ ।

    बिरामीको पीडा सुन्ने, सधैं अरुको सेवामा खट्ने नर्सहरु वास्तवमा खुसी छन् कि छैनन् ? नर्सहरुको समस्या के छ भनेर सोधिदिने अवस्थाको विकास गर्न उनको आग्रह छ । महामारीले यो क्षेत्रको जिम्मेवारी बढाएकाले पनि यसको व्यवस्थापन सबैले ध्यान पु¥यााउन भगवतीले आग्रह गरेकी छन् ।

    फ्लोरेन्स नाइटिंगेलको जन्म दिनको अवसरमा यो दिवस मनाउने गरिएको हो।  नेपालमा विसं‍. २०१३ देखि नर्सिङ पेशा शुरु भएको मानिन्छ। विश्व नर्सिङ दिवस हरेक वर्ष मे १२ को दिनमा मनाउने गरिए पनि नेपालमा भने माघ १५ गते राष्ट्रिय नर्सिङ दिवस मनाइन्छ।

  • संसारका सय उत्कृष्ट नर्स तथा मिडवाइफको सूचिमा नेपालका चार

    संसारका सय उत्कृष्ट नर्स तथा मिडवाइफको सूचिमा नेपालका चार

    नेपालका चारजना युवती संसारकै सर्वोत्कृष्ट मिडवाइफ र नर्सको एकसय सूचिमा छानिएका छन् । नर्स एवं मिडवाइफ अन्तराष्ट्रिय वर्ष २०२० को अवसरमा विश्व स्वास्थ्य संगठनले यी नेपाली नर्सलाई छानेको हो ।

    रुक्मणी त्रिपाठी

     

    दुर्गा सापकोटा

     

    प्रशंसा बुढा लामा

    सूचिमा नेपालबाट दुईजना मिडवाइफ र दुईजना नर्स समावेश छन् । कोभिड–१९ महामारीको विषम परिस्थितीमा पनि अग्रपंक्तिमा खटिएर सेवा दिएको भन्दै उनीहरुलाई छानिएको वेबसाइटमा उल्लेख छ ।

    सुष्मा योञ्जन

    छानिएका नेपालीहरुमा मिडवाइफद्धय प्रशंसा बुढा लामा र रुक्मणी त्रिपाठी एवं नर्समा दुर्गा सापकोटा र सुष्मा योञ्जन छन् । आफूले गरेको मिहेनतको फल प्राप्त भएको भन्दै उनीहरुले खुशि व्यक्त गरेका छन्।