टिमिक्क परेको सेता सर्टलाई चुनौती दिदै उठेका उनका छाती आकर्षक थिए । गोरी पनि नभनौ, गहुँगोरी । मेकअप गरेर होला, उनका पुक्क परेका गाला टल्किरहेका थिए । अनुमान लगाएँ, उमेरले २०–२२ नाघेकी हुनुपर्छ । टिमिक्क परेको सेतो सर्टमा टाइट जिन्स लगाएकी उनको कम्मरमा कालो बेल्ड थियो । जसले उनको कम्मर निकै आर्कषक देखाईरहेको थियो । साइज २५ हुनुपर्छ ।
मैले चाहेजस्तै थिइन् उनी । मैले कल्पना गरेजस्तै थिइन् उनी । सुन्दरताको मापदण्डका सबै सर्त पूरा गरेकी थिइन् । उठेका नितम्ब, बसेको कम्मर, ब्राउन कलरको लामो कपाल, गाजलको घेराभित्र तैरिरहेका मृर्गनयनी आँखा र उर्बर छातीले सुन्दरताको हदै पार गरेका थिए । पटक–पटक मेरा नजर उनको क्लिभेज (दुईटा स्तनको विचको भाग)मा गएर भास्सिन्थे । उनले चाल नपाएसम्म तिनलाई उद्धार गर्न जाँगर नचलाउनुमै मलाई मजा आइरहेको थियोे । मेरो मन बदमास बनिरहेको थियोे, उनि थिइन् नै त्यस्तै ।
झ्यालको सिसा थोरै खुलेको थियो । जहाँबाट एकसर्को हावा आफ्नै गतिमा भित्र आइरहेको थियोे । तर ऊ एक्लै आइरहेको थिएन, सँगसँगै कपासजस्ता मुलायम कपालका धर्सा मतिर ल्याइरहेको थियो । म रङ्गमा होइन, गुणस्तरमा गएँ । बिम्बमा कपास भने पनि कपाल सेतो थिएन । फोरेनरकोजस्तो ब्राउन-ब्राउन थियो । जो हावामा समाहित भएर अघिदेखि मेरो अनुहारलाई जिस्काउन आइरहेको थियो ।
हटाउने बहानामा मैले हात लम्काउदै छुन खोज्थेँ । फेरि उडेर मेरो अनुहार भन्दा पर पुग्थ्यो । छुनु पनि कसरी ? फेरि हच्किन्थेँ । उनको नामसमेत थाहा थिएन । आँट गर्नु कसरी ? फेरि इजाजत नै नदिइ, उनको लागि म बाटो हिडने बटुवा न थिएँ । तर, मेरो लागि उनी आफ्नै लाग्दै थिइन् । परिस्थिति स्वर्णिम लाग्दै थियो । गुडिरहेको बसमा चङ्गाजस्तै उडिरहेको मेरो मन । जो छुन रहर गरिरको थियोे, रहरको अन्तिम विन्दु ।
भनिन्छ, मायामा केही हेरिदैन । तर माया गर्नलाई धेरै थोक हेरिन्छ । रुप र सौन्दर्यता गौण हो भनेर गफ छाँट्छन् मान्छे । तर यो हात्तीको देखाउने दाँत मात्रै हो । सुरुमा सुन्दरतामा नै आकर्षित हुन्छन् मान्छे । अपवाद हरेक कुरामा हुन्छ, पहिलो सर्त सुन्दरता नै हुन्छ । अरु कैफियतका बिषय हुन् । म पनि मानवीय आम आचरणबाट कसरी अछुत रहन सक्छु र, म उनको सौन्दर्यतामा हराउँदै गए । मन बेकाबु हुँदै गयो । मेरो कल्पनाको दुनियाँबाट उनी सिधै बुटवल बजारमा अवतरण गरेजस्तै भान भइरहेको थियो मलाई । दश मनमा एकमन पनि लागेको थिएन, यति सुन्दर मान्छेसँग भेट हुनेछ ।
मुनाल यातायात बसको एउटा सीटमा बसिरहेको थिएँ म । बोल्ड अवतारमा बसमा उक्लिएकी उनी मेरो छेउमा आएर बसेकी थिइन् । मैले झ्याल छोडिदिएको थिएँ । जहाँबाट अहिले उनी मेरो अनुहार जिस्काउन हावा सँगसँगै रेशमी कपालका धर्सा छोडिरहेकी थिइन् । प्रिय मान्छेसँगको लामो यात्रा पनि छोटो लाग्छ । जो नसक्किदिए हुन्थ्यो भन्ने लाग्छ । बस तिब्र गतिमा गुडिरहेको थियो । उनको गन्तव्य भेटिने डरले मलाई भयभित बनाइरहेको थियोे । मैले चाहेर पनि उनीसँग कुराको मेलो थाल्न सकिरहेको थिईन ।
गाजलको घेराभित्र तैरिरहेका मृगनयनी आँखा एकछीन टुल्ल परी हेरिरहे । रसिला भन्दा मिल्ला की ? उनका आँखालाई, रसिला नै थिए । अनी रस भने नयन भित्र नै सलबलाइरहेका । रसले भरिएका र रस चुइहिएला जस्ता तर, चुहिइसकेका भने थिएनन् । सिधै भन्नुपर्दा उनको कलकलाउदो बैंस जस्तै । मेरा नजर अनियन्त्रित बनेका थिए । सायद एकोहोरो हेरेर होला । देब्रे आँखाले उनले मतिर हेरिन् । मैले मन्द मुस्कान दिन नपाउदै उनका आँखा झ्याल बाहिर डोरिए । झ्यालको सिसामा टाउको अडेस लगाउदै कपालजती बायाँ तिर झारिन् । कपालले गर्दा अनुहारको एक भागको मात्र अब मैले दर्शन पाउने भएँ । थोरै भए पनि हेरेरै चित्त बुभाइरहेँ ।
असाध्यै चाहेर पनि नपाएका कुरा धेरै छन् जिवनमा । धेरै प्रयास गरेर पनि नसकेका काम धेरै छन् जीवनमा । सूची लामै हुनेभयो । आज अर्को थपियो । कसैगरे पनी म उनिसँग बोल्न सकिन । उनको गन्तव्य आयो । उनको रुप हेरर त म सायदै अघाइन । उनी बसबाट बाहिरिदा अन्तिमपल्ट नियालेँ । हाइट पाँच फिट प्लस नै थियोे । पछुतो भयो, नाम सोधेको भए नि हुने । किन सोधीन होला ? सकिन, किन सकिन ? आँट आएन ।
मन बेचैन थियो । मनभरी उनको स्वरुप सलबलाइरहेको थियोे, घर पुगेँ । उसलाई देख्न आँखा छट्पटाइरहेका थिए । तर त्यो सम्भव थिएन । स्वभावतः असम्भव लाग्ने कुराले खुब उकुसमुकुस बनाउँछन् । नाम सोधेको भए पनि उनलाई फेसबुकमा खोज्थेँ । अब कहाँ जानू खोज्न ? कहाँ छिन उनी, मेरो एक्सेस (पहुँच) भएको र उनि भएको ठाउँ मेरो मन मात्रै हो । उनि मेरो मनमा थिइन् । बिर्सिएर जानलाई निदाउदाँ देखिएको उनी कुनै सपना होइनन् । उनी त विपनामै आएर मेरो मनमा बसेकी मेरी राजकुमारी हुन् । आसा छ, कुनै न कुनै दिन हाम्रो भेट हुनेछ, किनकि पृथ्वी गोलो छ ।
थाहा छैन, म आफूलाई उनले सजाउँन पाउँछु कि पाउँदिन । तर, म उनैले सजाउँछु मेरो कोठाका भित्ता । लाग्यो, बनाउँ चित्र । टाँसु चारैतिर । लागोस्, हरप्रहर म उनिसँगै छु । उनको स्केच बनाउँने तयारी गरेँ । मनबाट उनलाई हेर्दै स्केच बनाउँदै गएँ । स्केचमा उनका आँखा निकै आर्कषक बने । नाम नि ‘गाजलु’ भन्दा ठ्याक्कै सुहाउने थिइन् उनी । घाँटी देखी थोरै तलसम्म जहाँ उसका पुक्क उठेका छाती निकै आकर्षक बने, बस त्यही ल्याएर एकछिन रोकिदिए कलम । किनकि भास्सिए फेरि मेरा नजर उनका क्लिभेजमा । म त्यती कुशल चित्रकार त होइन । तर उनले आज साँच्चै कुशल बनाइन् । उनको चित्र मनभित्र निकै राम्रोसँग बनेर होला, क्यानभासमा पनि सुन्दर बन्यो । उनी बोल्न खोजेजस्तै देखिन्थिन् ।
वस्तु टाढाबाट सुन्दर देखिन्छ, चन्द्रमा टाढाबाट सुन्दर देखिए जस्तै । सुनेको थिए, दुरी बनाइ बसेका मान्छे झन प्रिय लाग्छन् । भर्खरै बनाएको उनको चित्रलाई टाढा गएर हेरेँ । उनलाई पासैमा पाएर उसरीनैँ नर्भस भएँ । लाग्यो, सदा सदाकाल उनलाई यसरी नैँ हेरिरहुँ । क्यानभासमा नै सहि उनको छेउमै गएर भने, जति हेरेपनि हेरिरहुँ लाग्ने दृश्य हौ तिमी । जति सम्झिए पनि सम्झिरहन मनलाग्ने स्मृति हौ तिमी । तिमीलाई हेर्दा लाग्छ, धरतीमा यो भन्दा सुन्दर अर्को कुनै दृश्य छैन । चाहान्छु म मेरो जिवनको सारा आयु तिमीलाई हेर्दै सक्काउँ ।
एकछिन सपनामा हराउन मन लाग्यो । लाइट बन्द गरेँ । आँखा बन्द गरेँ । आँखामा बसेकी उनि त्यहिभित्रै थुनिइन् । म कुनबेला निदाएँछु पत्तै भएन । यतिबेला उनी मेरो कोठामा आएकी थिइन् । र मेरै छेउमा बसिरहेकी थिइन् । साँचो मनले तपाईं जुन सपना देख्नुहुन्छ, त्यसलाई पूरा गर्न सारा कायानाथ लाग्छ भन्थे हो रैछ । उनी मेरै छेउमा बसेर चारैतिर भित्तामा नजर डुलाइरहेकी थिइन् ।
त्यसदिन बुटवलबाट छुटेको मुनालको बस काठमाडौं जाँदै थियो । उसको अन्तिम गन्तव्यको एउटा यात्रु थिएँ म । तर उनी थिइनन् । नारायणगढको पुलचोकनेर झरेकी थिइन् । झ्यालको सिसा खोलेर नछेल्लियौँन्जेल हेरेको थिएँ, न्युरोडलाई पछ्याएकी थिइन् । त्यसपछि म हरेक दिन पुलचोकमा टहलिन थालेँ । उनको सुन्दर चित्र छातीमा टाँसेर उनी आउनेबाटोमा कुर्न थालेँ । कयौं दिनसम्मका कयौँ प्रयास असफल हुँदै गए । उनि आउने बाटोबाट उनी आइनन्, मेरो प्रयासका असफलतामात्रै आइरहे । भनिन्छ, कुनै चिज नभेटाएसम्म त्यो ठूलो लाग्छ । कोठामै हराएको कुनै चिज नभेट्टाएसम्म त्यो कोठा बिशाल लाग्छ । हो यस्तै मलाई पनि भयो । मलाई नारायणगढ शहर संसारमै विशाल लाग्न थाल्यो । तर हरेक दिन आएर होला, एकदिन थाकेछ असफलता । न्युरोडबाट पिङ्क कलरको छाता ओडेर एउटा मान्छे आयो । मेरा आँखा उसमा अड्डिए, सदाबहार थिइन् गाजलु । म उनलाई मनमनै गाजलु भन्थे । उनलाई ठम्याउनसाथ मुटु ढप्प भए पनि कन्ट्रोल गरेँ । उनी छेउनेरै आइपुगेकि थिइन् ।
बोलाएँ,-`हेलो एक्सयुज मी !´
`भन्नुस् ।´ उनले भनिन् ।
`तपाईंसँग केही कुरा गर्न चाहान्छु ।´ मैले साहस गरेँ ।
`भन्नुस् न के ?´उनी नरम बनिन् ।
`साइड लागौँ न ।´मैले प्रस्ताव गरेँ ।
म छेउतिर गएँ । उनी मलाई हेर्दै आइन् । मैले छातिमा टाँसेर राखेको चित्र सुल्टो बनाएँ, जहाँ उनी हाँसिरहेकी थिइन् ।
`ओ माइ गड !´ हठ्ठात उनको बोली फुत्कियो ।
`माफ गर्नुहोस् । मैले तपाईंको चित्र बनाएँ ।´ म उनको प्रतिक्रिया के आउला भनेर आत्तिएको थिएँ, पहिल्यै सजग बनेँ ।
`किन बनाउनुभयो नि मेरो चित्र ?´उनी सामान्य देखिइन् ।
`किनकि मेरा आँखालाई संसारको सबैभन्दा सुन्दर दृश्य तपाईं लाग्यो ।´ मैले आँट गरेँ ।
`थ्यान्क्यु !´ उनले चित्र हातमा लिदै भनिन्- `मैले तपाईंलाई कतै देखे-देखेजस्तो लाग्छ ।´
`देखेर त बनाउन सम्भव भयो नि !´ मैले उत्तर दिएँ,- `शिवरात्रीको दिन; बसमा ।´
चिया पसलमा गएर लामै कुरा गर्यौँ हामीले । छुट्टिनेबेला मैले उनलाई भनेँ- `तपाईं काठमाडौं आउनुस् । मन्दिरको शहर घुमाउँनेछु । जहाँको घरको एउटा कोठामा तपाईं आफुलाई मात्रै भेट्नु हुनेछ ।´
साह्रै सुन्दर चित्रकार भनेर प्रशंसा गरेकी थिइन् । तर मलाई प्रेमी नभनेर चित्रकार भनेकोमा नमज्जा लागेको थियोे । मैले केही भनिन । एकदिन आउने बाचा गर्दै ह्वाटसप नम्बर दिएर उनी छुट्टिएकी थिइन् ।
त्यसअनुरूप नै हो । उनी आज मेरो कोठामा थिइन् । आउँदा बाटोमा मैले उनलाई मन्दिरको शहरका ऐतिहासिक किस्सा सुनाउदै महत्त्वपूर्ण ठाउँ घुमाएको थिएँ । मलाई पनि सौराहा पार्क घुमाउने बाचा गर्दै अघिसम्म चञ्चल देखिएकी उनी मेरो कोठामा आइपुग्दा अक्क न बक्क भएकी थिइन् । मेरो कोठाका भित्तामा चारैतिर आफुलाई एकटक हेरिरहेकी थिइन् । मैले चैँ उनलाई हेरिरहेको थिएँ । बदामी ओठ, मृग नयनी आँखा र आकर्षक वक्षस्थल ती काफी थिए मेरा आँखालाई बदमास गराउन । म उनको पर्फ्युमको बासनाले मदहोस बन्दै गइरहेको थिएँ । उनी उठेर चारैतिर नजर डुलाइरहेकी थिइन् । मैले छेउमै गएर सोधेँ,- `मबाट केही गल्ती भयो कि ?´
`म यति सुन्दर छु भन्ने कुरा मलाई पहिलोपटक थाहा भयो । थ्यान्क्यु !´ उनले भनिन् । उनी हौसिदै आएर मलाई अङ्गालोमा कसिन् । उनको छुवाइले मेरो शरीरमा करेन्ट सञ्चार भयो । मैले केही सोच्न नपाउँदै उनी छुट्टिइन् । अलि पर सरेर भनिन्-`सरी ! मलाई के भयो मैले आफुलाई कन्ट्रोल गर्न नैँ सकिन ।´
`अघि तपाईंले आफुलाई कन्ट्रोल गर्न सक्नुभएन । अब म आफुलाई कन्ट्रोल गर्न सक्दिनँ । पिलिज !´मैले बाहु फिजाएँ । उनी मेरो अंगालोमा आएर कस्सिइन् निकै बेर । सायद मसँगको स्पर्शले लठ्यायो उनलाई पनि । उनका आँखा मात्तिरहेका थिए । मलाई ठम्याउन गाह्रो भएन, ती सिकार गर्न चाहान्छन् । नसालु आँखामा हेर्दै भनेँ,-`गाजलु मलाई एकछिन छोडन ।´
उनले भनिन्,-`मैले समातेकी छु र ?´
`छोडन कस्तो मुटु च्यातिने गरी बोलेकी गाजलु !´खिस्स हाँस्दै भनेँ । यो पक्कै पनि उसले नाई हुन्न अझै कस भन्ने भावले भनेकी पनि हुन सक्छन् भन्ने सोचेँ । सोच साँचो/सत्य भयो । उनी लिप्त भएसँगै म तृप्त भइरहेको थिएँ ।
मुटुले गति बढायो । हात र ओठ अनियन्त्रित हुँदै गए । मेरा हातका औला उनको शरीरको अनुसन्धानमा जुटिसकेका थिए । मेरो सेतो सर्टमा उनको रातो लाली पुछिएसँगै उनका र मेरा ओठको पनि आपसमा भेट भयो । उनको सासले मलाई लठ्यायो । हतारमा रहेका मेरा औला उनको स्तनका आयातन नाप्न पुगिसकेका थिए ।
हामी दुबै लड्यौँ, खाटमा । मात्र होइन, म उनको मनमा र उनी मेरो मनमा । लाग्यो, अब त एकलाई चोट लाग्दा दुबैलाई दुख्नेछ । हामी चोट नलाग्ने गरी लड्यौँ । लड्नुको बेग्लै रमाइलो थियो र हामी लड्यौँ । एकछिनको कसरतपछि मैले परिस्थितिलाई उल्ट्याएँ । हामी एकअर्कामा बगेर समुन्द्र पुग्न खोज्दै थियौँ । `टिन टिन टिन !´ फोनको घन्टी बज्यो, ब्यूझिएँ ।
सपना रहेछ । सोचको प्रभाव पुरै परेछ । तर कसले हो ठूलै पाप गरेछ । सपनामा पनि रमाउन दिएन । फोन उठाएँ । अफिस बाट साथी बिपिनको कल रहेछ । भन्यो,-`आज अफिस आउनु हुन्न ? कता हराउनु भयो नि ?´
`कसैको चित्र कोर्दै थिएँ, चित्र बनाउन व्यस्त भएँ ।´छोटो उत्तर दिएँ ।
उसले तत्तकाल सोधिहाल्यो-`कसको हो नि ?´
मैले बडो साहसका साथ भनेँ-`गाजलु ।´
अध्याय तीनमा लेखकले अधिकांश शब्द चिनियाँ राजदूत होउ यान्छीको आलोचनामा खर्चिएका छन् । ‘होउ यान्छी : कम कूटनीति, अति राजनीति’ शीर्षकमा राजदूत यान्छीलाई नेता कि कूटनीतिज्ञ भनेर प्रश्न गरेका छन् । यसैक्रममा उनले तत्कालीन नेकपाका नेता कार्यकर्ताका लागि सी विचारधारा प्रशिक्षण कार्यक्रम आयोजना गरिएको सन्दर्भलाई असामान्य मानेका छन् । तर, यसक्रममा उनले नेपालको अमुक दलप्रति आपेक्षपूर्ण धारणासमेत व्यक्त गरेका छन् । ‘चीनले भ्रष्टाचारमा विवादित भइसकेका र हिसाबकिताब राज्यलाई बुझाउनु नपर्ने, जवाफदेही कमजोर भइसकेका राजनीतिक दलसँग नीतिगत आदानप्रदान गर्न थालेको छ ( पृष्ठ ४८ ) ।’
हिमालय एअरलाइन्सको इनफ्लाइट म्यागनिज ‘डाँफे’ तानेर हेर्दा मेरो मन डाँफे जस्तै उडिरहेको थियो । मेरो हातमा साढे पाँच घण्टामा मुड चल्दा पढ्न बोकेको सत्यमोहन जोशीको पुस्तक ‘कलाकार अरनिको’ थियो । म जन्मनुभन्दा अगाडि २०४४ सालमा छापिएको किताब नेपाली विभूति अरनिकोको बारेमा व्यापक जानकारीमूलक थियो । तेह्रौं शताब्दीमा बेइजिङसम्म पुगेर नेपाली कलाकारिताको अमर पहिचान बनाएका अरनिको पढ्दै म पनि बेइजिङ उड्दै थिए । तेह्रौं शताब्दीका अरनिको पढ्दा मैले भने चिनियाँ बौद्ध भिक्षु फाहियान र नेपाली बौद्ध भिक्षू बुद्धभद्र मिस गरिरहेको थिएँ । सन् ४०३ मा फाहियान बुद्ध र बौद्ध धर्मका पाइला खोज्दै दक्षिण एसिया आएका थिए, नेपाल पुगेका थिए । फाहियानको निम्तोमा नेपाली बौद्ध भिक्षु बुद्धभद्र सन् ४०६ मा चीन पुगेका थिए ।
पाँचौं शताब्दीमा नेपाल र चीनका बुद्धभद्र र फाहियान दुई अनुहारको त्यो सहकार्यकै निरन्तरताको पछिल्लो हवाई क्षेत्रकोे उदाहरण हो हिमालय एअरलाइन्स । किनभने यहाँ पनि नागरिकस्तरमा चीन र नेपालले एक अर्कालाई जोड्न सहकार्य गरिरहेका थिए । यस्तै भावना मनमा आइरह्यो । तर, प्रि-बोर्डिङ अनाउन्समेन्टदेखि डाँफे पढ्दा यी भावना एकपछि अर्को गर्दै भत्किइरह्यो । मूलतः हिमालय एअरलाइन्सको साढे पाँच घण्टाको उडानमा बिझेका तीन काँडाको बुँदागत चर्चा यो ब्लगमा गरिएको छ ।
मञ्जुमात्रै होइन, पत्रकार सृष्टि काफ्लेले पनि हिमालय एअरलाइन्सको खान्तेपिन्ते बिजोगको गुनासो केही महिना अगाडि गरेकी थिइन् । डेढ घण्टाको काठमाडौं दिल्लीको नेपाल एयरलाइन्सको खाना र तीन घण्टाको काठमाडौं कुन्मिङको हिमालय एअरलाइन्सको तुलना गरेर मार्च ४ मै पोस्ट गरेकी थिइन् उनले । मनमनमा पोस्ट गर्नेहरुको कुनै सूची छैन ।
