काठमाडौं । नेपाली चलचित्र परदेशी २ आजबाट प्रदर्शनमा आएको छ । शुक्रबारबाट देशभरका हलहरुमा चलचित्र प्रदर्शनमा आएको हो । चलचित्र हेरिसकेपछि रंग पत्रकारसँग कुरा गर्दै अभिनेता दीपकराज गिरीले प्रकाश सपुतको अभिनय एकदमै उत्कृष्ट रहेको र पहिलो फिल्म जस्तो नलाग्ने बताए ।
उनले प्रकाश सपुतले अभिनयमा पनि आफूलाई प्रमाणित गर्नसक्ने देखिएको बताए । उनले अभिनेताको रुपमा प्रकाश सपुत उदाएको बताए । अर्को दशैँमा आफूहरुको फिल्म ल्याउने घोषणा गरे । त्यस्तै, वरिष्ठ कलाकार मनोज गजुरेलले फिल्मको दोस्रो भाग उत्कृष्ट रहेको बताए । उनले गाउँ घरमा देशमा युवाहरु नहुनु र गाउँ रित्तो हुने जस्ता समस्या फिल्ममा देखाइएको बताए ।
त्यस्तै, अभिनेत्री वर्षा शिवाकोटीले फिल्म राम्रो भएको प्रतिक्रिया पाएको बताइन् । अभिनेता प्रकाश सपुतले राम्रो प्रतिक्रिया पाएको र दर्शकहरुले धेरै रुचाएको प्रतिक्रिया दिइन् । त्यस्तै, अभिनेत्री केकी अधिकारीले दर्शकहरुले फिल्मले मन छोएको जस्तो प्रतिक्रिया दिइरहेको बताइन् ।
गायक प्रकाश सपुतको डेब्यु चलचित्र ‘परदेशी २’ आठ वर्षअघि रिलिज भएको चलचित्र ‘परदेशी’को सिक्वेल हो । चलचित्रमा सपुतसँगै नायिकाहरु केकी अधिकारी, वर्षा शिवाकोटी, रमा थपलिया र नायकहरु दिलिप रायमाझी र नीर शाहको अभिनय छ ।
चलचित्रलाई गायक तथा संगीतकार नारायण रायमाझीले निर्देशन गरेका हुन् । विदेशिएका नेपाली युवाले भोग्नुपरेको कथा समेटिएको चलचित्रलाई नारायण रायमाझी र राजेश वंशलले मिलेर निर्माण गरेका हुन् ।
यही बीचमा सोनामलाई नाटकबाट निकालिन्छ । निर्देशक छत्रमानले नाटकबाट निकालेपछि सोनाम मानसिक रुपमा समस्यामा पर्दै जान्छन् । त्यो समस्याले श्रीमती र छोरीको जीवनमा असर गर्छ । सोनामले झेलिरहेको समस्याले उनीहरुको साँघुरो कोठामा असर गर्छ । छिमेकमा असर गर्छ । सिंगो समाजमा असर गर्छ ।
एक व्यक्तिमा मानसिक समस्या हुनसक्छ । तर, त्यो समस्या एक व्यक्तिको मात्रै हुनसक्दैन । त्यो समस्या सिंगो समाजको हो । त्यो समस्याको समाधान खोज्न पनि सिंगो समाज र परिवारको खाँचो पर्छ । जेडी तमु निर्देशित नाटकले यो कुरा कलात्मक ढंगले भनेको छ । जब सोनाम बिरामी हुन्छन्, उनलाई हिजो पैसा नकमाएकोमा गालीमात्रै गरिरहने श्रीमती माग्माले बडो प्रेम गर्छिन् । छोरीले पनि सोनामलाई प्रेम गर्छे । त्यही ओजपूर्ण प्रेमको शक्तिले सोनाम विस्तारै तंग्रिँदै जान्छन् ।
के रंगमञ्चमा काम गर्ने निर्देशकहरु यति धेरै असंवेदनशील छन् त ? नाटकमा यति धेरै हेलचेक्र्याइँ गर्छन् त ? अवश्य पनि त्यति असंवेदनशील छैनन् । यदि हिजो त्यस्तो हुन्थ्यो भनेर निर्देशक तमुले देखाउन खोजेका हुन् भने हिजो महसुस हुनेगरी दृश्यहरु निर्माण गर्न सकिन्थ्यो । त्यो भने गरिएको छैन ।
निर्देशक तमु कन्टेम्पोररी नृत्यमा पारंगत नृत्यकार हुन् । उनले आफ्नो त्यही विशेषज्ञतालाई नाटकसँग जोडेका छन् । त्यही कारण नै कम संवादमै नाटकले नृत्यमार्फत् धेरै थोक भनेको छ । पात्रको छटपटी र बेचैनीलाई नृत्यबाटै भनिएको छ । पात्रको खुसी, उल्लासलाई नृत्यबाटै भनिएको छ । पात्रको दुःख र पीडालाई नृत्यबाटै देखाइएको छ । यसकारण पनि ‘ब्युझिएको सिरानी’ पछिल्लो समय शहरमा चलिरहेको नाटकभन्दा निकै पृथक अवश्य छ ।
सँगसँगै विद्यार्थी आन्दोलन, उक्त आन्दोलनमा हुने चलखेलबारे नाटकले बताउने कोसिस गरेको छ । आन्दोलनमा जोडिने आन्दोलनकारीको चरित्रलाई पनि नाटकले उदांगो पारेको छ । आन्दोलनमार्फत् परिवर्तनको सपना देखेको स्वप्नजीवी मान्छे कसरी लजेग घिसारेर एयरपोर्ट पुग्नुपर्छ ? साँच्चै परिवर्तनका खातिर आन्दोलनमा होमिएकाहरु अन्तिममा कसरी एक्लो हुनुपर्छ ? आन्दोलन हाँकेकै व्यक्तिहरुले आन्दोलनमा कसरी घुसपैठ गर्छन् ? नाटकले उधिन्ने प्रयत्न गरेको छ ।
एकै मुद्दामा माइतीघरमा आन्दोलन गर्नु र त्यही मुद्दामाथि थिएटरमा नाटक मञ्चन गर्नु फरक पाटा हुन् । जब माइतीघरमा नाराबाजीमा रुमल्लिएको मुद्दा थिएटरमा पुग्छ, त्यहाँ भने भरपूर कलाले मोहरिएकै हुनुपर्छ । यदि कलाले मोहरिएन भने नाटक मर्छ । नाटकले सास फेर्न छाड्छ । नाटकमा त हरेक पात्रहरु धुकधुक गरेर दर्शकको छातीभित्र धड्किन सक्नुपर्छ । आखेरी मुद्दा त्यही हो । तर, माइतीघरमा जति सीधा भाषामा त्यो मुद्दालाई उठाइन्छ, नाटकमा भने त्यसरी उठाइँदैन । भनिन्छ नि, कलाले कहिल्यै पनि सीधा भाषामा भन्दैन । घुमाएर भन्छ । कला, साहित्यको खासियत पनि त्यही हो ।
अर्कातिर नाटकले मुद्दा त उठाएको छ । तर, मुद्दा उठाउँदा पात्र छनोटमा चुकेको छ । एक जना मंगोल अनुहार भएको पात्रले आन्दोलनमा केटाहरु जम्मा गर्ने नाइकेको काम गर्छ । उनीहरुको काम भनेको आन्दोलनमा तोडफोड गर्ने हो । अब प्रश्न उठ्छ कि आदिवासी, जनजाति युवाहरु लफडा र झगडा गर्नेमात्रै हुन् ? उनीहरुसँग अलिकति पनि राजनीतिक चेत हुँदैन र ? अनि वैचारिक हिसाबले आन्दोलन हाँकिरहेको पात्र चाहिँ आर्यन मूलको छ ।
सँगै त्यही लफडा गर्ने पात्र र अर्को सुदूरपश्चिमको कुनै कुनाका पात्र आन्दोलनमा भ्रष्ट भएर निस्कन्छन् । अब नाटकले सवाल उठाएको छ सीमान्तकृत, उत्पीडित र अवसरबाट बञ्चित भएकाहरुबारे । शिक्षाको व्यापारीकरणबारे सवाल उठाएको छ नाटकले । तर, आन्दोलन भाँड्ने काम चाहिँ राज्यले नै सीमान्तमा पारेको सुदूरपश्चिमको भूगोलबाट आएको पात्रले गर्छ । अनि अर्को चाहिँ मंगोल पात्रले । यसको सीधा अर्थ त ठूल्ठूला सैद्धान्तिक र वैचारिक गफ गर्ने कथित उच्च समुदायको मान्छे त भ्रष्ट हुनै सक्दैन भन्ने भाष्य निर्माण गर्न खोजिएको छ । जब कि यो राज्यलाई सबैभन्दा बढी दोहन गर्ने उनीहरु नै हुन् । नाटक यस विषयमा पनि गम्भीर हुनुपर्थ्यो ।
