कविता : दृढ संकल्प

एउटा जमात
आगो फुक्तै छ रे
ऊ आगो दनदनी बल्दै छ
मान्छे आगो ताप्दै छन रे खुशीको
कठयाङ्ग्रिएका हात गोडा
तन्याक-तुनुक पार्दै छन रे
भयानक/भयावह

आँधीबेहेरीपछिको दिनमा जस्तो ।

एउटा डर छेरुवा जमात
माथि बार्दलीबाट
पानी खन्याउँदै छ रे
ऊ त आगो हो ननिभ्ने
पुत्पुताउँदै छ
बल्दै र सल्कदै
वैरीहरूको सातो बोलाउने गरी ।

मन रोए पछि के लाग्छ र ?
बेदना असह्य हुन्छ जब
बेदना साट्नु पर्छ रे
कुण्ठित पार्नु हुँदैन भावना
ओकल्नु पर्छ रे
घाँटीमा सीमित नराख्नु
विष्फोटित हुनै पर्छ भन्छ ऊ
ऊ विद्रोहको राँको बाल्छ रे ।

मन कसरी भत्कन्छ ?
भत्कदो हो डरछेरुवाहरुको
मन बरु रुन सक्ला
एक आङ कपडा
मनै रोएको त हो
फूलमतीहरुको सिउँदो पुछिएको छ
उनीहरुको सिङ्गो जीवन रोएको हो
मुग्लानेहरुको खुट खबर छैन
जहान परिवार रोएको हो
ऊ बुझाउँदै जाँदै छ रे
ऊ जिन्दगी पढाउँदैछ रे ।

उथल पुथल भयो भावना
व्यक्त गर्न मिल्दैन रे
ऊ अभिव्यक्ति स्वतन्त्रता खोज्दै छ रे
जीवन सस्तो नहुनु पर्ने
जतापायो उतै
मान्छे जीवन बेच्दै छ रे
ए अमूल्य जीवन नबुझ्नेहरू !
जीवन नबेचे हुँदैन र ?
यो उसको यक्ष प्रश्न हो
प्रश्नै प्रश्नको जिन्दगी घसारेर
जीवन यात्रा चलाउँछ रे उ ।

ऊ विश्वास बटुल्न हिडेको मान्छे
विश्वास बटुल्दै छ रे
परिवर्तन र क्रान्तिको दृढ संकल्प लिएर हिडेको ऊ
ऊ संकल्पमा टक्क अडिएको छ रे ।