‘घरज्वाइँ’का निर्माता जनक घर्तीमाथि सुमन स्मारिकाको मर्मस्पर्शी कविता

काठमाडौं । गत मङ्सिरमा गम्भीर कार दुर्घटनामा परेर छातीभन्दा तल प्यारालाइज्ड भएका जनक घर्तीमगर सफल चलचित्र ‘घरज्वाइँ’का निर्माता हुन् । उनी बिरामी भएकै अवस्थामा अस्पतालको बेडबाट नयाँ चलचित्र ‘मितज्यू’ घोषणा गरे ।

यो चलचित्र आउँदो नयाँ वर्षमा प्रदर्शन हुँदैछ । उनै घर्तीमाथि गजलकार एवं कवि सुमन स्मारिकाले लेखेको कविताः

उसको छातीभन्दा तल सबै शून्य छ,
हातहरू निदाएका छन्,
खुट्टाहरू चुप छन्,
तर टाउकोभित्र एक सिंगो सिनेमा चलिरहेको छ ।

भोक लाग्छ,
तर आफैं खान सक्दैनन्,
रुँदा आँसु पुछ्न सक्दैनन्,
तर ऊ हाँस्छ,
किनभने ऊ अझै सपना देख्छ ।

उसको शरीर स्क्रिप्टको पाना होइन,
तर उसका आँखाले अझै पनि
सिनेमाको पर्दाले जस्तै सबथोक समेट्न्छन् ।
ऊ निर्माता हो, निर्देशन गर्दैन
तर हरेक हिँड्न सक्ने पात्रहरूलाई,
हामी जस्ताहरूलाई चाल दिन्छ ।

ऊ ह्वीलचेयरमा बसेर
सिंगो समाजलाई गुडाइरहेको छ ।
ऊ रात–दिन कसैको सहारामा सर्दछ
तर सिंगो नेपाली सिनेमा
आज उसकै हिम्मती काँधमा अडिएको छ ।

उसको शरीर अब स्क्रिप्टको पाना होइन,
तर उसका आँखाले
सिनेमाको पर्दा जस्तै सबै दृश्य समेट्छन्,
तमाम सपना, पीडा, प्रतिरोध र प्रेम ।

उसको मौनता नै संवाद हो
उसको स्थिरता नै गति हो ।
‘घरज्वाइँ’ उसको साहस थियो
जहाँ उसले पहिलो चोटि समाजलाई ऐना देखायो ।

‘मितज्यू’ उसको पुनर्जन्म हो
जहाँ उसले लिंग, शरीर, शक्ति, समाज, सत्ता
र मान्यतालाई चुनौती दिँदैछ ।
ऊ एउटा नाम होइन, एउटा विम्ब हो
एक विद्रोह हो, जुन मुस्कुराएर आउँछ ।

ऊ शरीरको सीमामा बाँधिएको छैन,
ऊ आँखा हो, विचार हो, दृश्य हो, ध्वनि हो
ऊ एउटा अस्तित्व हो
जहाँ सासभन्दा गहिरो केही बाँच्छ ।

ऊ हतारमा छैन, ऊ पाइलामा छैन
ऊ शरीरमा छैन
तर ऊ कलाको मेरुदण्ड हो ।
ऊ त्यस्तो दृश्य हो
जसलाई कहिल्यै ‘कट’ भन्न मिल्दैन ।

ऊ जिन्दगीसँग संवाद गर्छ
कहिले कथा बनाउँदै, कहिले सट लिँदै, कहिले एडिट गर्दै
ऊ आफैलाई कहिलेकाहीँ ऊ मर्छ जस्तो लाग्छ
तर हेर, ऊ आफैं जिन्दगी बनाइरहेछ ।

ऊ समयभन्दा परको घडी हो
ऊ त्यस्तो पात्र हो, जो पर्दामा होइन,पर्दामुनि बाँच्दछ ।
ऊ त्यो आवाज हो,
जो क्यामराभित्र कैद हुँदैन, तर दिलभित्र गुञ्जिरहन्छ ।

ऊ बाँसुरी बजाउन सक्दैन
तर उसका फिल्महरूले आत्माको धुन बजाउँछन्
ऊ दौडिन सक्दैन
तर उसको एक संवादले हजारौँलाई अगाडि बढाउँछ ।

ऊ भत्किन्छ,
तर पुनः सम्पादनमा पुनर्निर्माण हुन्छ ।
ऊ कमजोर देखिन्छ,
तर उसैका बलिया सम्पादनहरूमाथि उभिएका छौँ हामी ।

ऊ भविष्य हो
जहाँ मजदुरको पीडा
दलितहरूको स्वर, नारीहरूको विद्रोह,
अल्पसंख्यकहरूको आक्रोश,
सबै भिजेका छन् एउटै क्यामेराको भिजुअलमा ।

ऊ कथाको निर्देशक होइन, तर ऊ नै कथा हो
ऊ जीवन बाँच्दैन, ऊ रच्दछ जीवनलाई
ऊ आज र भोलिको
सपना बोकेको एक असम्भव हिम्मत हो ।

०००