प्रकाशचन्द्र खतिवडाका तीन कविता

१, शंका

रुखहरू थिए /थिए लोखर्केहरू
जङगल थियो/थिए जनावरहरू
झ्यास/पत्कर/सोरल्याङ्ग, सोरल्याङ्ग
त्यतै/कतै/रक्त पिपासु चितुवाहरू थिए
गिद्धहरू थिए/थिए बाज पनि
यात्रुहरू ससंकित थिए/त्रास थियो
र
एउटा ओडार पनि ।

तिर्खाएका थिए/प्यास मेट्ने पानी थिएन
थाकेका थिए/सुत्ने ओछ्यान थिएन
मौन थिए/कुनै हल्लिखल्लि थिएन ।

यात्रीहरू निरुद्देश्य छन्/छन् अस्तित्वविहीन पनि
मानौ/भोक सहेर/शोक मनाई रहेछन/शोकमग्न छन तिनीहरू
एकबाट दुई/दुईबाट तीन/तीनबाट थप हुलहरू
यहि बाटो/त्यही जङगल
दैनिक/दैनिक/साँझमा आइपुग्छन्
थकित/निराश/मेटिएको अनुहार छाम्दै
लामो सुस्केरा सहित/विश्रामित हुन् ।

यात्रीहरू हुँदैनन/भेटिदैन केहि अबशेष पनि
यात्रा र गन्तव्य/अनि हराएका अनुहार खोज्न
कहाँ जाने ? ओल्लो गाउँ/या पल्लो गाउँ
यात्रुहरू छैनन/भेटिदैनन छायाँहरू पनि
म झस्कन्छु/म ससंकित हुन्छु
चिच्याउँछु/कराउँछु
यात्रीहरू हो/पर्ख/पर्ख ।

आवाजहरू ठोक्किन्छन/फर्कन्छन आफैतिर
एकोहोरो/एकतमाशले/ओडारबाट प्रतिध्वनित भएर
अँ हँ आएनन उत्तरहरू / भेटिएनन यात्रीहरू
म दृष्य/उपदृष्य सम्झन्छु
चितुवाहरू झम्टिरहेछन/ठुँगिरहेछन गिद्धहरू
बाजहरू दाउ पर्खिरहेका छन/मूकदर्शक लोखर्केहरू झोक्राइरहेछन
र
मलाई शंका लागिरहेको छ
कि त्यो ओडारमा
डरलाग्दो आजिङगर दाँत उध्याई बसेको छ
निरन्तर यात्रीहरू चपाउन ।

२, पहिचान

एकान्त थिएन /थिएन शून्यवत
न शान्ति थियो /क्रान्ति थिएन
गल्ली/गल्ली/सडक/सडकमा
नारा जुलुस/भीड भाड/केही थिएन
न थिए मान्छेहरू/थिएन पदचाप पनि
भवनहरू मौन थिए/थिए सडक असरल्ल
समय लोलाइरहेथ्यो/लोलाइरहेथ्यो सूर्य पनि
न थिए यात्रीहरू/विश्राम गर्ने चौतारी थिएन
चिरविर चिरविर/चराहरूको आवाज थिएन
पूmलहरू ओइलाका थिए/कुनै रखबारी थिएन
आउनोस्/बस्नोस्/पाल्नोस्
द्वार/द्वारबाट
न कसैको सुभेक्षा थियो/न त स्वागतम नै
मन्दिर थिए/गुम्बा थिए/चर्च थिए/ थिए मस्जिदहरू
न पुजारी थिए/थिएनन भक्तजनहरू
सहर सन्नाटा थियो/अस्तित्वविहीन थिए मान्छेहरू
लुटिएका थिए/थिए खोशिएका पनि
ग्रह/उपग्रह/तस्करहरूले ।

अष्पस्ट/किरिङमिरिङ/बे अर्थ अक्षरहरू थिए
न अक्षर मिले/मिलेनन शब्द र वाक्य पनि
भाषा मिलेन/खुलेन अर्थ पनि
अक्षर कोट्याउन खोजेँ/ खोजेँ अर्थ्याउन पनि
अपशोच !
त्रसित भएँ / भएँ आश्चर्य चकित पनि
खबरदार !
अक्षरहरू बिग्रिएलान/बिग्रिएलान सहरका इतिहासहरू
गुंजित/तरंगित/आवाजहरू पैmलिए सहर भरी
लाग्छ/जादुगरिको सहर हो
कनै बस्तुगत पहिचान भएन ।

३, रहरका कथाहरू

रहका कथाहरू मनका छेउ छेउबाट खुस्किएर गए
बिहान सबेरै आएको भूँइचालो सँगै
म आँगनमा थरथराउँदै ढलेँ ।

मैले
मेरो साथीलाई भनेको थिएँ
उज्यालो खस्नै लागेको छ
तिमी नजाउ
त्यस बेला उ मौन थियो
म रहरका कथाहरू सुनाइरहेको थिएँ ।

हठात
मेरो मुटु बेस्कन उफ्रर्‍यो
मन दुःखेको अनुभूति हुँदा
उ थिएन
पुनः म थरथराउँदै ढलेँ ।

म चिच्याइ रहेँ
साथी फर्क
रहरका कथाहरू थुप्रै छन
तिम्रो भागमा परेजति लौजाउ
बाँकी मलाई छोड ।

ऊ फर्केन
ऊ एकसुरमा गयो
मेरा आँखाहरू निस्तेज पारेर ।

यसरी
एउटा साथी विरानो भयो
मैले उसको अनुहार पढ्नै सकिनँ
म युद्धभूमिमा पुगेँ
त्याहाँ पनि थिएन ऊ
म कर्म भूमिमा पुगेँ
त्यहाँ पनि थिएन ऊ
म सीमा रेखामा पुगेँ
त्यहाँ पनि त थिएन ऊ
ऊ हरायो
मेरा रहरका कथाहरू विश्रङखलित बनाएर हरायो ।

रहरका कथाहरू कस्लाई सुनाउँ ?
यात्राका नमिठा डोवहरू पनि त छन
जून घाम जस्तो छ जीवन
मेरो नि यात्रा कस्लाई सुनाउँ ?

दौतरीहरू साथमा छैनन्
म बाट तर्केका छन किन ?
मैले त कुभलो चिताएको हैन
मेरा सपना चपाउँदै हिड्छन किन ?
आउ, विश्वासका गर्विला हातहरू उठाउँ
रहरका कथाहरू पनि त सुनाएकै छैन ।

यात्राका डोबहरू पनि त हराएका छैनन्
समय सूर्य विनाको दिन जस्तै छ किन ?
उफ !
यो भयावहता कहिलेसम्म ?
रहर घटाउ रहर
शून्य बरावरि शून्य
अधुरा मेरा रहरका कथाहरू ।

सुन्दरहरैँचा –६, दुलारी, मोरङ