ममी : ‘हरर’ विधामा एउटा इमान्दार प्रयास

जसरी प्रेम कथानक चलचित्र हेरेर प्रेमिल अनुभूति गर्छौं, जसरी मोटिभेसनल चलचित्र हेरेर आफैंलाई उत्प्रेरित गर्छौं, जसरी इमोसनल चलचित्र हेरेर रुन्छौं, त्यसरी नै हरर चलचित्र हेरेर हामी डराउँछौं । हरर चलचित्रको खासियत नै दर्शकमा डरको तरंग पैदा गर्नु हो । डरको त्यो तरंग महसुुस गर्न नै दर्शक हलसम्म जान्छन् ।

प्रेम, खुसी, सफलता र दुखजस्तै डर पनि मानवीय गुण हो । त्यसैले त हलिउडमा हरर, सुपरन्याचुरल हरर, फोक हररहरुले बक्स अफिसमा धमकेदार कमाइ गरिरहेका हुन्छन् । बलिउडमै पनि हरर कमेडी चलचित्रहरुले बक्स अफिसमा उछाल कमाइ गरिरहेका छन् ।

सबैभन्दा पहिले दर्शकलाई चलचित्रको कथामा घुसाउनु, एक पात्र भएको महसुस गराउनु अनि भय र कौतुहलता सृजना गर्नु । त्यसपछि दर्शकको मुटु डरले ‘ढक्क’ फुलाउनु ।

एकपटक मात्रै होइन, यसरी बारम्बार डर पैदा गरिरहनु निकै नै चुनौतीपूर्ण काम हो । यसका लागि कथा मात्रै बलियो भएर पुग्दैन । कथाको प्रस्तुतीकरण पनि उत्तिकै सुन्दर र कलात्मक हुन आवश्यक हुन्छ ।

सानो ब्याकग्राउण्ड आवाजले मात्रै पनि धेरै ठूलो भूमिका खेलिदिन्छ । छिसिक्क आउने सानो आवाजको हर्जमा डरको ठूलो मेगाहर्ज हुन्छ । तर, यत्तिकै आवाज आउनसाथ दर्शक डराइहाल्ने भन्ने हुँदैन । डर पैदा गर्न पनि पृष्ठभूमि चाहिन्छ ।

त्यो पृष्ठभूमिमा कथाको जति अहम् भूमिका हुन्छ, उत्तिकै ठूलो भूमिका हुन्छ कलाकारको अभिनयको । उत्तिकै ठूलो भूमिका हुन्छ प्रकाशको संयोजन र सिनेम्याटोग्राफीको । उत्तिकै ठूलो भूमिका हुन्छ कस्ट्युम डिजाइन र सेटिङको ।

हरर चलचित्र भनेको शीशाका गुच्छाहरुको पिरामिड जस्तै हो, त्यहाँ एउटा गुच्छा मात्रै छिसिक्क तलमाथि भइदियो भने सिंगै चलचित्र भताभुंग हुन्छ । त्यसरी भताभुंग हुनबाट जोगिएको एउटा चलचित्र हो, ‘ममी’ । अहिले हलहरुमा लागिरहेको नेपाली हरर चलचित्र ‘ममी’ धेरै हदसम्म दर्शक तर्साउने आफ्नो उद्देश्यमा सफल छ ।

यो चलचित्र एक परिवारको कथामा आधरित छ । बाल्यकालदेखि नै मानसिक ट्रमाबाट गुज्रिएकी सपना (प्रियंका कार्की)को एक छोरी र एक छोरा छन् । श्रीमान् (सुलक्षण भारती) स्वयं मनोचिकित्सक हुन् । तर, सपनाको मानसिक समस्याले उसको निजी जीवनसँगै पारिवारिक जीवनमा पनि समस्या पैदा गरिरहेको छ । मानसिक समस्याको नियन्त्रणका लागि औषधि खाइरहेकी छन् ।

जति औषधि खाए पनि बाल्यकालीन ट्रमाले उनलाई लखेट्न छाड्दैन । सँगै १९ वर्षको उमेरमा बलात्कृत भएको पीडाले पनि लखेट्न छाडेको छैन । सँगै आफ्नो श्रीमान्को परस्त्रीगमनबारे पनि उनलाई थाहा छ । यी यावत् कारणले सपना बाइपोलर डिसअर्डरबाट ग्रस्त भएकी छन् । यो भनेको अत्याधिक रुपमा मुड स्वीङ हुने समस्या हो । मानसिक स्वास्थ्यसँग जोडिएको एक प्रकारको डिप्रेसन हो यो ।

उता सपनाकी श्रीमान् भने बाइसेक्सुअल छ । ऊ महिला र पुरुष दुवैसँग शारीरिक सम्बन्ध राख्छ । यता दुई बालबच्चासँग घर गृहस्थी चलाइरहेकी सपनालाई ट्रमाहरुले चैनले बस्न दिँदैन । उनलाई ओभरथिङ्किङको समस्या छ । बेलाबेला आफ्नो गल्ती नै नभएको घटनाको समेत आफूलाई दोष दिन्छिन् ।

सपनाले मानसिक विरामीबाट उन्मुक्ति पाउँछिन् त ? के सम्पूर्ण ट्रमाबाट बाहिर निस्कन सक्छिन् ? को हो उसको मानसिक समस्याको फाइदा लुटेर बलात्कार गर्ने मान्छे ? उक्त बलात्कारीसँग बदला लिन सक्षम हुन्छिन् त ? यिनै प्रश्नको जवाफ दिँदै चलचित्रको कथा अगाडि बढेको छ । र कथाले क्लाइमेक्ससम्म पुग्नलाई हररको बाटो अपनाएको छ ।

पहिलो हाफ त जबरदस्त छ । एउटा सुन्दर परिवारको नयाँ सदस्य बनेर कालो बिरालो आउँछ । बिरालोलाई जबरजस्ती छोरीले घरभित्र ल्याउँछे । जब कि बिरालोसँग सपनाको बाल्यकालीन ट्रमा जोडिएको छ । तर, छोरीप्रतिको स्नेहका खातिर ऊ बिरालोलाई घर भित्र्याउन राजी हुन्छे । यसपछि कालो बिरालोसँगै अगाडि बढेको कथा र कथामा आउने ट्वीस्टहरुले दर्शकलाई डरको आनन्द दिँदै जान्छ ।

दोस्रो हाफ थोरै स्लो छ । कथा ज्यादाजसो इमोसनल फ्लासब्याकमा अल्मलिएको छ । स्पष्टीकरणमा अल्झिएको छ । पहिलो हाफमा जस्तो आक्रामक रुपमा डरहरु पैदा गर्दैन । तर, सपनाको ट्रमाका जडहरु खोतल्दै कथा अगाडि बढेको छ । पहिलो हाफजस्तै आक्रामक हुन सकेको भए चलचित्र अझैं अब्बल हुने थियो ।

निर्देशक समर निरौलाले गज्जबले डिटेलिङमा काम गरेका छन् । प्रकाशहरुको संयोजन राम्रो छ । कस्ट्युम डिजाइनमा पनि राम्रो मिहेनत देखिन्छ । सिनेम्याटोग्राफी गज्जब छ । कथाको प्लट पनि गज्जबले डिजाइन गरिएको छ । यदि दोस्रो हाफमा रहस्यहरु खुलाउनतिर मात्रै कथालाई बढी केन्द्रित नगरिएको भए चलचित्र अझै उत्कृष्ट बनेर जान्थ्यो ।

प्रियंका कार्कीको अभिनय गज्जबको छ । उनको अभिनयले चलचित्रलाई थप रोचक बनाउन भूमिका खेलेको छ । सुलक्षण भारती, दिया मास्केको अभिनयमा पनि खोट लगाउने ठाउँ छैन । बाल कलाकार जेभिस श्रेष्ठबाट अझैं निखारयुक्त अभिनय पस्कन सकेको भए थप सुगन्धको काम गर्ने थियो ।

यसअघि पनि हरर चलचित्रमा अभिनय गरिसकेकी प्रियंकाले ‘ममी’को गीत रिलिज कार्यक्रममा आफ्नो हरर चलचित्र हेरेर आफैं हाँसेको बताएकी थिइन् । तर, अहिले हलमा लागिरहेको ‘ममी’ भने हँसाउने जिम्मा कमेडी चलचित्रलाई दिँदै दर्शकमा डरको स्वाद चखाउन सक्षम देखिन्छ ।

साथै सोसल कमेडी ड्रामा र दक्षिण भारतीय चलचित्रका एक्सनको कपीमा मात्रै रुमल्लिँदै आएको नेपाली चलचित्र क्षेत्रमा अरु विधामा पनि काम गर्न सकिने उद्घोष ‘ममी’ ले गरेको छ । अरु बिधाका चलचित्रमा पनि मज्जाले लगानी गर्न सकिन्छ भन्ने बाटो समेत ‘ममी’ले खोलिदिएको छ ।