साथीहरू, म बाचेँ !

कुनै कुनै साँझ काठमाडौंका डाँडाहरूमा पुगेको बेला सहर नियाल्न खुब रमाइलो लाग्छ ।

सहर झपक्क बलेको हुन्छ । स–साना बत्तीहरूले सजिएको हुन्छ । अनि सोच्छु, यो झिलिमिली सहरका ५० लाख सपनाहरूमध्ये एउटा सपना म पनि हुँ । म सोच्छु, म धपक्क बलिरहेको स्वप्निल दियो हुँ, जसलाई निभाउन कुनै आँधी हुरीले सक्दैन । म सुदूर यात्रामा निस्केको मार्कोपोलो हुँ, जसलाई कुनै पहाड र नदीले छेक्न सक्दैन ।

तर, मैले कहिल्यै सोचिनँ,- मेरो स्वप्निल यात्रामा ठूलो ब्रेक लाग्नेछ । झण्डैझण्डै सदाको लागि मेरो यात्रा त्यतै कतै रोकिनेछ । कुनै दिन भयंकर ठूलो सडक दुर्घटनामा पर्नेछु । दुर्घटनापछि मोटरसाइकल चालक साथीले छाडेर हिँड्ने छ ।

कहिल्यै सोचेको थिएन, केएमसी अस्पतालमा खप्पर काटकुट पार्नुपर्नेछ । टाउकोको जटिल अप्रेसन गर्नुपर्नेछ । दुर्घटनापछि ३३-३४ घण्टा कोमामा जानेछु ।

नवीन फर्केला कि नफर्केला ! आफन्त, शुभचिन्तकहरू अलमलमा हुनेछन् । बाँचेर फर्किहाले दिमाग ठीक ठाउँमा होला कि नहोला ! सबै चिन्तित हुनेछन् । मेरो आफ्नै कान्छो काकाले मेरो हालत देख्नेछन् । र आफन्तमा खबर फैलाउनेछन्, ‘नवीन दुई घण्टाभन्दा ज्यादा बाँच्दैन ।’ त्यो सुनेर छ्यामा(सानीमा) हताश हुनेछिन् । यस्तो होला भनेर मैले कहिल्यै सोचेको थिएन ।

चिनेको डाक्टरले नजिकका साथीभाइलाई भन्नेछ,– कि देब्रे आँखाको दृष्टि जानेछ । कि देब्रे कानले सुन्न सक्ने छैन । कि देब्रे हात चल्ने छैन । कि देब्रे पाटो नै प्यारालाइज हुनेछ ।

मैले कहिल्यै सोचेको थिएन, म कुनै दिन आफन्त, साथीभाइलाई आतंकित बनाउनेछु । उनीहरूको मनमा डर पैदा गर्नेछु । तर, भनिन्छ नि, जीवनमा जे सोचिँदैन त्यही भइदिन्छ । मेरो जीवनमा भइदियो त्यस्तै ।

०००

वैशाख– १६ । सिनामंगल । केएमसी अस्पताल । बिहान ११:४५ बजे । म गहिरो निद्राबाट ब्युँझिएँ ।

ब्युँझनसाथ लाग्यो, म त कहाँ हो कहाँ छु । बिझाउने खालको दुखाइ कतै पनि थिएन । धेरै उत्तानो सुतेकाले ढाड दुखेजस्तो भयो । कोल्टे फर्कन खोजेँ, सकिनँ । देब्रे कोखामा चसक्क दुखेजस्तो भयो । चलमलाउन सकिनँ । उत्तानो पल्टिएकै अवस्थामा सिलिङतिर हेरेँ । सिलिङ उज्यालो र सेतो थियो ।

परिस्थितिको आँकलन गरेपछि निचोड निकालेँ,- ‘मेरो टाउकोमा अलिकति चोट लागेछ । बढीमा दुई दिनमा घर गइहाल्छु । अनुहारमा चाहिँ चोटपटक नहोस् !’ मेरो मुख्य चिन्ता घाउको थिएन, अनुहारमा कतै खतहरू पो बस्ने भए कि भन्ने कुराको थियो । अहिले सम्झँदा हाँसो लाग्छ ।

एकछिन सिलिङलाई नियालेर हेरिरहेँ ।

बिस्तारै वरिपरिको परिवेश नियालेँ । वरिपरि बेडहरू थिए । बेडमा बिरामीहरू लमतन्न थिए । एउटा बेड भने खाली थियो । दाहिने पट्टीको बेडमा एक जना बिरामी ख्याँक–ख्याँक खोकिरहेका थिए । छिमेकी बिरामीको खोकीसँगै कार्डिएक मोनिटरहरुको साउन्ड पनि एकोहोरो आइरहेका थिए, टुँट् टुँट टुँट…. टुँ…… ।

मेरो बेडको देब्रेतिरको स्ट्यान्डमा रगतको पोको झुन्डिएको थियो । दाहिनेतिरको स्ट्यान्डमा स्लाइन पानीको बोतल । औषधिको बोतल पनि झुन्डिएको थियो । घाँटीको नशामा निकै ठूलो पाइप जत्रो चिज गाडिएको रैछ । अक्सिजन नाप्न बुढी औँलामा अक्सिमिटरको क्याप थियो । मुटुको गति नाप्न छातीमा इसिजी लिडको चार–पाँचवटा प्लक थियो ।

परिवेशलाई नियालेपछि विश्वस्त भएँ,- म अस्पतालमा छु ।

कसरी अस्पताल आइपुगेँ म ? मलाई १५ गते बिहान दरबारमार्गबाट राइजिङ मलतिर जाने बाटोको बिजुलीको पोलमा झड्याम्म ठोक्किनुअघिको पलसम्म सम्झना छ । त्यसपछि केही सम्झना छैन । एकै पटक ३६ घण्टापछि होस होस खुल्यो ।

मलाई देब्रे आँखा हेर्न गाह्रो भइरहेको थियो । टाउको टनटन सुन्निएको महसुस भएको थियो । तर, दुखाइ भने खासै थिएन । सायद सीधै दिमागसँग जोडिएकाले होला, टाउकोमा चोट लाग्दा उति साह्रो दुखाइ नहुने रहेछ । बरु ग्यास्ट्रिक बल्झिँदा मरुँला झैँ गरी दुख्छ ।

मलाई बेडबाट उठेर बस्न मन लाग्यो । उत्तानो अवस्थाबाटै उठ्न खोजेँ । सकिनँ । देब्रे कोखामा पुनः दुख्यो । अलिकति टाउको उठाएर हेरेँ, मेरो देब्रे कोखामा त बुढी औँला जत्रो पाइप भित्र फोक्सोसम्म खाँदिएको रहेछ ।

पाइपबाट रगत–पानी(सिरोमा) बाहिर निस्किरहेको थियो । पिसाब नलीमा पनि पाइप लगाइएको रहेछ । टाउकोमा पनि रगत–पानी निकाल्न पाइप लगाइएको थिएछ । टाउकोको पाइपबारे चाहिँ मैले केही दिनपछि मात्रै थाहा पाएँ ।

परिस्थितिको आँकलन गरेपछि निचोड निकालेँ,- ‘मेरो टाउकोमा अलिकति चोट लागेछ । बढीमा दुई दिनमा घर गइहाल्छु । अनुहारमा चाहिँ चोटपटक नहोस् !’ मेरो मुख्य चिन्ता घाउको थिएन, अनुहारमा कतै खतहरू पो बस्ने भए कि भन्ने कुराको थियो । अहिले सम्झँदा हाँसो लाग्छ ।

म वरिपरि अरू बिरामीहरू पनि थिए । नर्सहरू ओहोरदोहोर गरिरहेका थिए ।

एक जना नर्सलाई बोलाएँ, ‘सिस्टर सुन्नुस् न !’

नर्स आइन् । सायद मेरो होस खुलेकोमा अर्की नर्सलाई भनिन्, ‘यहाँको बिरामीको होस् खुल्यो !’

नर्सलाई भनेँ, ‘मेरो आफन्त बोलाइदिनुस् न ।’

‘हुन्छ’ भनेर नर्स बाहिरिइन् ।

केही समयपछि बिरामी कुरुवाले लगाउने लुगामा बहिनी आइपुगिन् । मेरो खुट्टातिरको भागमा उभिएर मलाई एकोहोरो हेरिरहिन् । केही बोलिनन् । केही क्षण हेराहेर मात्रै चल्यो ।

केही समयपछि बहिनीले सोधिन्, ‘मलाई चिन्नुभयो ?’

‘तँ शीतला होइन ?’ सुन्निएको दाहिने आँखा अलि खोलेर सोधेँ ।

‘हो,’ यति मात्रै बोलिन् । मैले भनेँ, ‘ममी कहाँ हुनुहुन्छ ?’

‘कोठामा हुनुहुन्छ । तपाईँलाई अहिले भेट्दा ममीलाई गाह्रो होला भनेर ठूलो बिरामी होइन भनेर भनेको छु,’ बहिनीले भनिन्, ‘केही दिनपछि भेट्नु न ।’

यसपछि बहिनी बाहिर गइन् । बहिनी गएपछि साथीभाइ, दाइ दिदीहरू आउनुभयो । अहिले सम्झँदा लाग्छ, भेट्न आएका सबैले मेरो दिमाग ठीक छ कि छैन भनेर ख्याल गरिरहेका थिए । भेट्न आएका मान्छेहरू सबैलाई चिनेँ । सामान्य कुराकानी गरेँ । छिटै डिस्चार्ज भएर काममा फर्कने बताएँ ।

निकै पछि पो थाहा पाएँ, मैले मान्छेहरूलाई चिन्नु नै ठूलो कुरा थिएछ त्यस वेला । धेरैले आस मारिसकेका थिएछन् । होस नै खुले पनि दिमाग चाहिँ ठीक ठाउँमा नहोला भन्ने सोचेका रहेछन् ।

०००

पोस्ट अपरेसन थिएटरबाट न्युरो सर्जरीमा मलाई सारिएको धेरै दिन भएको थिएन । म सामान्य रूपमा गफ गरिरहेको थिएँ । वरिपरिका बिरामीका आफन्तसँग अलि ज्यादा नै गफ गरिरहेको थिएँ । वास्तवमा म गफ धेरै नै गर्ने गर्छु । प्रायः बोलिरहनु मेरो प्राकृत स्वभाव हो ।

टाउकोमा ब्याण्डेज थियो । डक्टरले टाउकोमा हात नलानू भनेका थिए । यसवेलासम्म पनि हड्डी नै निकालिएको भन्नेबारे मलाई राम्रोसँग थाहा थिएन । टाउकोको अप्रेसन गर्दा हड्डी नै निकालेर उपचार गरिन्छ भनेर पनि थाहा थिएन । न्युरो सर्जरी वार्डमा हड्डी निकालिएका बिरामीहरू नियालेपछि पनि लागेको थियो,– ‘मेरो बिरामी त यस्तो खाले होइन, सामान्य हो ।’ मेरो बिरामीको गम्भीरताबारे मसँग आफन्तले पनि संवाद गरेका थिएनन् ।

म गफ गरिरहेको वेला भिजिटमा आएका डक्टरले अचानक भने, ‘तपाईँलाई मैले ख्याल गरिरहेको छु, तपाईँ धेरै नै बोलिरहनुभएको छ । तपाईँलाई थाहा छ कि छैन ? तपाईँको टाउकोमा हड्डी छैन नि !’

युट्युबमा नेदरल्याण्डबाट खेल्ने इथियोपियाली धाविका सिफान हसनका भिडियोहरू हेरेँ । पाकिस्तानी आइरन लेडी मुनिबा मजारीको भिडियोहरू हेरेँ । लामो संघर्षपछि सफलता प्राप्त गरेका मान्छेहरूको कथाले खुब छिटो हुन्छ मलाई । दुःखसँग हारेर नभागेका मान्छेहरू जब्बर लाग्छन् ।

डक्टरले यसो भन्नसाथ अचानक बिजुलीको गतिमा ब्याण्डेज गरिएको टाउकोमा मेरो हात पुग्यो । मेरो हातले जहाँ छोयो, त्यहाँ गिदी मात्रै महसुस भयो । चट्याङ परे झैँ भयो । कुनै बज्र मेरो मस्तिष्कमा ठोक्किए झैँ भयो । मुटु एकदमै फुलेर आयो । छातीभित्र कता कता तीतो भयो । लाग्यो, मेरो टाउकोमा त कतै पनि हड्डी नै छैन ।

हठात् सोचेँ, ‘म त बरबाद भएको रहेछु ।’

डाक्टरको त्यो बोली मृत्युको सङ्ख झैँ लाग्यो । एकैछिनमा कालोमैलो भएँ । टाउकोमा हड्डी नहुनु त मरे सरह नै भइगयो नि ! अब त मरेकै जुनी भयो । निरन्तर यस्तै सोचको बालो बादल मडारिइरह्यो ।

लाग्यो, मसँग अब केही बाँकी रहँदैन । अनि पो अचानक जीवनप्रति अगाध माया पलाएर आयो । जिन्दगी त्यति धेरै प्यारो कहिल्यै लागेको थिएन झैँ लाग्यो ।

डक्टरले मलाई फ्याट्टै त्यसो भन्नुअघि म शारीरिक रूपमा त बिरामी थिएँ । तर, मानसिक रूपमा मेरो आत्मबल गिरेको थिएन । मानसिक रूपमा एकदमै बलियो थिएँ । तर, कति गम्भीर बिरामी हो भनेर थाहा पाएपछि भने म मानसिक रूपमा एकदमै विक्षिप्त भएँ । खासमा होस खुलेदेखि नै विक्षिप्त थिएछु । बलेको आगोमा घिउ थप्ने काम चाहिँ डक्टरले गरिदिएका थिए ।

म कति धेरै निराश भएको ? जीवनको जस्तै कठिन यात्रामा पनि म यति धेरै निराश भएको थिइनँ ।

मध्य बानेश्वरको केएफए कलेजमा बीबीए बीचमै छाड्नुपर्दा निराश त भएको थिएँ, तर यति धेरै भएको थिइनँ । ५ वर्षदेखि बुवासित अलग्गै रहनुपर्दा दुःखी त भएको थिएँ । तर, आमाले निराश हुन दिएकी थिइनन् । अझै पनि आमाले बेलाबेला भन्छिन्, ‘तँलाई बाघिनीले जसरी एक्लै हुर्काएको हुँ ।’

जोरपाटीको फुटपाथमा जुत्ता–चप्पल बेच्दा पनि निराश भइनँ । बौद्ध, नयाँ बस्तीमा मासु पसल डुब्दा पनि निराश भइनँ । सुन्दरीजल र सुन्ताखानमा ब्रोइलर कुखुरा पालन गरेँ । त्यहाँ डुब्दा पनि निराश भइनँ । (सुन्ताखानका पार्टनर दीपेन्द्र अश्रुमाली दाइ अहिले पनि यही पेशामा हुनुहुन्छ ।)

तर, बीबीए पढ्दाताकाको उद्यमी बन्ने भूत भने कुख्रापालनमा आएर सेलायो । साथीभाइसित ऋणपान गरेर व्यवसायी बनेको थिएँ । अधिकांश कर्जा अझै पनि बाँकी छन् । साथीहरू बैंक थिए भने यतिन्जेल कालो सूचिको लिस्ट सार्वजनिक गरिसक्थे ।

म कविता लेख्थेँ । दौडन्थेँ । कुखुरापालनमा आइपुगेर व्यवसायी बन्ने भूत सेलाएपछि जागिरको खोजीमा लागेँ । कवि सञ्जीव राई दाइ समेत पार्टनर रहेको मण्डिखाटार र जावलाखेलको जर्मन बेकरीमा हेल्पर बनेर डेढ वर्ष काम गरेँ । पाटन कलेजमा बीए पढ्न सुरु गरेँ । र पनि मेरो जीवनको वहीखातामा ‘निराशा’ भन्ने शब्दै थिएन ।

केही मान्छेसित साँच्चै ठूलो अपेक्षा थियो । किताब सम्पादन गर्ने कुनै प्रकाशन गृहबाट पहिल्यै पैसा पचाइसकेका लेखकले ६०-४० प्रतिशतको हिसाबमा काम गरौँ भनेर मलाई काम दिएका थिए । कतिपय किताबले त पछि पुरस्कार पनि खाए । तर, तिनले बिरामी हुँदा पनि हिसाबकिताब मिलाएनन् । होस खुलेपछि तिनको नाकमुख पनि देखिनँ । अनि मैले बुझेँ, कसैसित अपेक्षा राख्नु भनेकै महादुःख हो । तर जोसित अपेक्षा राखेकै थिइनँ, तिनले न्यानो माया र अंगालो दिए ।

मोबाइलमा युनिकोड टाइप गर्न आए पनि कम्प्युटरमा टाइप गर्न नजानेकै कारण एक दैनिक पत्रिकामा जागिर खान सकिनँ । र पनि निराश भइनँ । न भोगिरहेको परिस्थितिप्रति गुनासो रह्यो । न घरपरिवारप्रति नै कुनै अपेक्षा नै थियो । न घरपरिवारले मेरो आवश्यकता नै पूर्ति गर्न सक्थ्यो । मभित्र एकै चिज मात्रै थियो, ‘जिन्दगीमा यही हालतमा त म मर्दै मर्दिनँ । खरानीबाट उठेर भए पनि म मेरो यो दुःखलाग्दो हालत बदल्छु ।’

१० वर्षअघिको म र १० वर्षपछिको मबीच धेरै फरक थियो । त्यही फरकपनले सन्तुष्टि पनि दिन्थ्यो । ५ वर्षदेखि आमा र बहिनी मसँगै बस्न थालेका थिए । यो कुरा खुसीको अर्को थोपा थियो । सामान्य दुःख र अप्ठ्यारोलाई सजिलै कुल्चिएर, पन्छाएर हिँडेको थिएँ । कहिल्यै कमजोर देखिएर हिँडेको थिइनँ । तर, जब आफू नै रहने हो कि नरहने हो भनेर संशय पैदा हुन थाल्छ, तब एकदमै गाह्रो हुने रहेछ । जब दिमाग उड्ने हो कि भन्ने भयले चिथोर्छ, निकै नै गाह्रो हुने रहेछ ।

डाक्टरले मेरो उपचार राम्रो गरिदिएका थिए । तर, अचानक मनस्थितिमा डरलाग्दो पहिरो ल्याइदिएका थिए । डाक्टरले त्यसरी बिरामीको मुखैमा प्याच्चै बोल्नुहुन्थ्यो वा हुन्नथ्यो, उनीहरूलाई नै थाहा थियो होला । तर, मलाई भने एकदमै आघात पर्‍यो । भनिन्छ नि, सत्य सधैँ तीतो हुन्छ ! मलाई एकदमै तीतो भयो डाक्टरको कुरा ।

यसपछि एकदमै संवेदनशील बनेर गएछु । वरिपरिका बिरामीहरूलाई राम्रोसँग नियालेँ । सबै बिरामीमा एउटा न एउटा समस्या छ । कोही के बोलेको हो, पत्तो पाउँदैन । कोही हिँडेको हिँड्यै गर्छ । कोही दिशा पिसाब गरेको थाहा पाउँदैन । कोही धेरै बहुलाएपछि दुवै हात बेडमा बाँधिदिँदा बढी बल गरेर नाडीका छालाहरू सबै खुइलिएका छन् । कोही बिरामीको टाउको सँगै शरीरको आधा पाटो प्यारालाइज नै भएको छ ।

अहो ! न्युरो सर्जरी वार्ड त अत्यासलाग्दो रहेछ, बल्ल थाहा पाएँ । सडक दुर्घटनामै परेर टाउको अप्रेसन गरेको एउटा बिरामी अस्पतालको पर्खाल नाघेर भागेछन् । बाहिर गएर पठाओ चढेर घरै पुगेछन् । पछि परिवारले अस्पताल ल्याएका रहेछन् । ती पनि मेरै वार्डमा थिए । खोटाङकै अर्की ३१ वर्षकी टाउकोको अप्रेसन गरेको महिला छिमेकी बनेर आएकी थिइन् । अलि पछि उनको परिवारले बाँकी उपचार नगर्ने भनेर घर लगे । सास फेरिरहेको बिरामी घर पुर्‍याएपछि भोलिपल्ट दिउँसो ३ बजेतिर सास गएछ ।

छिमेकी बिरामी घर पुगेपछि बितेको खबर बहिनीले सुनाइन् । यसपछि त झनै बेचैन भएँ । आफूलाई त्यो बिरामीको ठाउँमा राखेर हेरेँ । अनि सोचेँ, पछि मेरो हालत पनि त्यस्तै त होला । अहिले पो दिमाग ठिकठाक छ, केही समयपछि त अरू बिरामीजस्तै बनिहाल्छु होला ! बिस्तारै मान्छेहरूको सम्झनाहरूबाट पनि बिर्सिइँदै जान्छु होला ।

बिस्तारै यति धेरै नकारात्मक बनिसकेछु कि कोही पनि मलाई आफ्ना लाग्न छाडे । अरू त अरू ! बहिनी र आमाले पनि मलाई बुझ्दैनन् भन्ने लाग्न थाल्यो । नजिकका साथीभाइ आउँदा मर्नेबारे मात्रै कुरा गर्थेंं । तर, उनीहरू सजिलै लिइदिन्थे । हाँस्थे । र भन्थे, ‘नवीन प्यासीले फेरि गफ दियो ।’

अति भएपछि बहिनीलाई भनेँ,– ‘मलाई कि ल्यापटप ल्याइदे । कि मोबाइल ल्याइदे । नत्र म त बहुलाउँछु होला अब ।’

डक्टरले ग्याजेट चलाउनु हुन्न भनेका थिए । तर, प्रायः २१ दिनपछि दोस्रो अप्रेसन गरेर हड्डी ट्रान्सप्लान्ट गरिँदो रहेछ । मेरो भने घाउ नछिप्पिएका कारण ३१–३२ दिन भइसकेको थियो । पुराना धेरै बिरामीहरू डिस्चार्ज भएर गइसकेका थिए । नयाँहरू आएका थिए ।

मैले जबरजस्ती गरेपछि बहिनीले ल्यापटप ल्याइदिई । मोबाइल पनि ल्याइदिई । मोबाइल चलाउन सुरु गरेँ । सोसल मिडिया चलाएँ । अहो, सोसल मिडिया ! सारा संसार भव्य छ । सारा संसारका मान्छेहरू खुसी छन् । रिल्सहरु हेरेँ, कसैलाई केही समस्या नै छैन । कति सुन्दर र सुखी छ संसार !

अनि लाग्यो, दुःखी भनेको त म मात्रै रहेँछु । यसपछि मोबाइल चलाउनै मन लागेन । बन्द गरेँ । अनलाइनमार्फत अमेजन प्राइम र नेटफ्लिक्सको एक–एक महिनाको सब्सक्रिप्सन लिएँ । मन परेका फिल्महरू हेर्न थालेँ । ‘पञ्चायत’, ‘कोटा फ्याक्ट्री’का तेस्रो सिजन हेरेँ । ‘अल अर नथिङ : टोटेनह्याम हटस्पर’ स्पोर्टस् डकुमेन्ट्री हेरेँ । ल्यापटपमै भएका मन परेका धेरै फिल्महरू पुनः हेरेँ ।

युट्युबमा नेदरल्याण्डबाट खेल्ने इथियोपियाली धाविका सिफान हसनका भिडियोहरू हेरेँ । पाकिस्तानी आइरन लेडी मुनिबा मजारीको भिडियोहरू हेरेँ । लामो संघर्षपछि सफलता प्राप्त गरेका मान्छेहरूको कथाले खुब छिटो हुन्छ मलाई । दुःखसँग हारेर नभागेका मान्छेहरू जब्बर लाग्छन् ।

मुख्य कुरा चाहिँ अबका आउँदा दिनमा मैले देखेका बाँकी सपनाहरू पूरा गर्नु छ । धेरै थोक छ मैले गर्नुपर्ने । ती गर्नुपर्ने तमाम कामका लागि पनि म बाँच्नु छ । कतैबाट प्रहार गर्ने ठाउँ नपाएर सम्बन्धमा घुसेर प्रहार गर्नेहरूसित पनि जोगिनु छ । खराब मान्छेको संगतबाट मुक्त हुनु छ । यसका लागि त सबैभन्दा पहिला म सही हुनुपर्नेछ । सही हुनका लागि खराब र नकारात्मक गतिविधि, आदतलाई बागमतीमा सदाको लागि बगाउनु छ ।

मैले दिनमा दिनमा १६–१७ घण्टासम्म निरन्तर हेरेँछु । यिनीहरूले एकै काम गरे,- ओभरथिंकिङलाई कम गरिदिए ।

४० दिनपछि मेरो दोस्रो अप्रेसन भयो । टाउकोमा हड्डी हालियो । दोस्रो अप्रेसन सफल भएपछि भने मलाई लाग्यो, ‘अब म बाँच्छु । बाँच्ने मात्रै होइन, पुरानै तरीकाले बाँच्छु । म पुरानै तरीकाले काम गर्न सक्छु ।’

०००

दुर्घटनापछि थाहा भयो, मैले आफूलाई नजिकबाट महसुस नगरेको वर्षौँ भइसकेको रहेछ ।

जहिल्यै अभिनय गरेर हिँडेको रहेछु । घरका सदस्यलाई मेरो आर्थिक अवस्थाबारे कहिल्यै नबताएको रहेछु । आफू जतिसुकै अप्ठ्यारोमा भए पनि घरमा जे आवश्यक पर्छ, यताउता÷तलमाथि गरेर व्यवस्थापन गर्नतिर लागेको रहेछु । हुन त यसको विकल्प पनि थिएन ।

आफू कमजोर हुँदा पनि साथीभाइको अघिल्तिर कहिल्यै कमजोर नदेखिएको रहेछु । यदि देखिएको भए पनि तील जत्रो कुरालाई पहाड बनाएर बजारमा हल्ला चलाउँथे के रे ! कमजोर देखिनुहुन्न भन्दाभन्दै मलाई नै कमजोरीले मानसिक रूपमा गाँज्दै लगेको थिएछ । अस्पतालमा पनि भेट्न आएका मान्छेहरूको सामु कहिल्यै कमजोर देखिइनँ । बरु ठूल्ठूला कुरा गर्थेँ । यो स्वभावले मेरो अहम्लाई तृप्ति त मिल्यो होला, तर भित्रभित्रै मक्किँदै गइरहेको रहेछु । किनभने म पनि कमजोरी सहितको मान्छे थिएँ, रोबोट थिइनँ ।

दुर्घटनापछि मैले आफूलाई सबैभन्दा नजिकबाट सुमसुम्याएँ, महसुस गरेँ । दोस्रो अप्रेसनपछि क्याबिन बसेँ । बाथरुमको ऐनामा हेर्थेँ, चिरिएको टाउको सहितको म आफैँलाई औधी मनपथ्र्यो । हेर्थेँ, मुस्कुराउँथे र आफैँ मक्ख हुन्थेँ । अब त म धेरै वर्ष बाँच्दिनँ सायद भन्ने सोच्दा अझै धेरै आफ्नो माया लागेर आउँथ्यो । यस्तो अवस्थामा कोही भइदिए, जसले अंगालो हालेर थुमथुम्याओस् ! यो मेरो कल्पना मात्रै थियो ।

यहीबीचमा मैले सम्बन्धहरूलाई सुन्तलाको केस्रा केलाए जसरी जसरी केलाउँदै केलाउँदै गएँ । अरूको गुण र मेरो अवगुण छुट्याउँदै गएँ । मैले के अनुभूत गरेँ भने मेरो ७० प्रतिशत संगत खासमा संगत नै थिएनछ । हामी केही न केही स्वार्थले जोडिएका थिएछौं । बाँकी ३० प्रतिशत संगत खास थिएछ, जसलाई मैले महसुस नै गर्न सकेको थिएनछु ।

केही मान्छेसित साँच्चै ठूलो अपेक्षा थियो । किताब सम्पादन गर्ने कुनै प्रकाशन गृहबाट पहिल्यै पैसा पचाइसकेका लेखकले ६०-४० प्रतिशतको हिसाबमा काम गरौँ भनेर मलाई काम दिएका थिए । कतिपय किताबले त पछि पुरस्कार पनि खाए । तर, तिनले बिरामी हुँदा पनि हिसाबकिताब मिलाएनन् । होस खुलेपछि तिनको नाकमुख पनि देखिनँ । अनि मैले बुझेँ, कसैसित अपेक्षा राख्नु भनेकै महादुःख हो । तर जोसित अपेक्षा राखेकै थिइनँ, तिनले न्यानो माया र अंगालो दिए ।

६८ औँ दिनमा दुर्घटनापछि मलाई सडकमा छाडेर गएका चिसो-साथी अस्पतालमा आउनुभयो । मैले उहाँलाई भनेँ,- ‘तपाईँ पहिले नै आउनुपर्थ्यो । मेरी बहिनीलाई सहयोग गर्नुपर्थ्यो । मेरो परिवारको सामना गर्नुपर्थ्यो । तपाईँलाई गोली ठोक्ने, कोर्रा हान्ने कुरा हुँदैन थियो । केही क्षण आक्रोशित हुनु अर्को कुरा हो । तर, वास्तविकताको सामना चाहिँ गर्नुपर्थ्यो । एक रात भए पनि कुरुवा बस्नुपर्थ्यो ।’

ती साथी केही बोलेनन् । मित्रताको भावनात्मक तुरुप फ्याँकेर गए ।

जे होस्, ७६ औँ दिन म अस्पतालबाट डिस्चार्ज भएँ । डिस्चार्ज हुँदै गर्दा मेरो डक्टरलाई मेरो एकै सवाल थियो,– मेरो दिमागी सन्तुलन त बिग्रँदैन नि ?

डक्टरको दाबी थियो, ‘तपाईँको दिमागको अवस्था पहिलाकै जस्तो छ । न्युरोको विशेषता के हो भने यदि समस्या देखिए सुरुमै देखिन्छ । पछि देखिने सम्भावना एकदमै न्यून हुन्छ ।’

यस्तो दुर्घटनाको अधिकांश केसमा बिरामीमा केही समस्या नदेखिए पनि केही बिरामीमा दीर्घकालीन समस्याहरू देखिँदो रहेछ । जस्तो– बिरामीको मेमोरी फर्कियो । उसले विगत सबै सम्झियो । तर, भविष्यबारे योजना बनाउन, सपना देख्न नसक्दो रहेछ । फेरि हामी बाँच्ने भनेको त भोलि सम्झेर न हो ! आजको संघर्ष भोलि राम्रो होस् भनेर न हो !

०००

डिस्चार्जपछि एक संस्थामार्फत् साइकोलोजिस्ट कहाँ गएँ ।

त्यहाँ मनका सम्पूर्ण भडाँस पोखेँ । हल्का भएँ । त्यहाँ पुगेपछि नै मैले थाहा पाएँ, म आफैँ पनि कति असंवेदनशील रहेछु । मेरा साथीभाइ कति असंवेदनशील रहेछन् । अहिले पनि भेट हुँदा साथीभाइको पहिलो रहर हुन्छ, ‘खै टोपी खोल त, घाउ हेरुँ !’

भेटिएका ९० प्रतिशतको यस्तो रहर हुन्छ । उनीहरूले हेरेर घाउको खत निको हुने भए बानेश्वर चोकमै दिनभरि उभिइरहन्थेँ । तर, घाउ त मेरा लागि ट्रमा हो । सायद घाउले मलाई मानसिक रूपमा एकदमै बिझाएको छ भनेर साथीभाइलाई सम्झाउन नसक्नु मेरो दोष हो ।

अस्पतालमा आउने साथीभाइ सबैले चिन्ता नगर, केही हुँदैन भनेर ढाडस दिए । यो नै मेरा लागि ठूलो कुरा थियो । तर, ढाडससँगै तिम्रो मनमा के चलिरहेको छ, सुनाऊँ, म सुन्छु भनेर भनिदिएका भए… । तिमी उकुसमुकुस त छैनौँ नि ? छौ भने सेयर गर, म सुनिदिन्छु भनेर भनिदिएका भए….. । सायद म जिन्दगीप्रति त्यति नकारात्मक हुँदिनँ थिएँ कि ! म धेरै निराश हुनुमा मनमा गाँठो परेर बसेको उकुसमुकुस पनि कारक रहेछ ।

जे होस्, यी सबै घटनाक्रमको जग दुर्घटना हो । र दुर्घटनाको जग मेरो अव्यवस्थित जीवनशैली हो । साथमा मदिराको आदत हो । मदिराकै लागि मात्रै जोडिएका साथीभाइ हुन् । मदिराकै बहानामा जोडिएका साथीसित हिँड्दा दुर्घटित भएँ ।

र मेरो जीवनमा जति पनि खराब र नकारात्मक गतिविधि भए, ती सबैको कारण म नै हुँ । यहाँ अरू कसैको गल्ती छैन ।  अबका दिनमा खराब आदतलाई छाड्नु, मान्छे चिनेर संगत गर्नुको विकल्प मसित छैन । अचेल अलि छिटो रिस उठ्छ, चाँडै रियाक्सन पनि गर्दो रहेछु । मलाई नजिकबाट चिनेकाहरूले त बुझ्छन्, नजिकबाट नचिनेकाहरूले अलि नराम्रो मान्लान् । यो बीचमा निकै जना साथीहरूसित सानो निहुँमा झगडा गरेको छु । यो स्वभावलाई सुधार गर्नैपर्नेछ ।

मुख्य कुरा चाहिँ अबका आउँदा दिनमा मैले देखेका बाँकी सपनाहरू पूरा गर्नु छ । धेरै थोक छ मैले गर्नुपर्ने । ती गर्नुपर्ने तमाम कामका लागि पनि म बाँच्नु छ । कतैबाट प्रहार गर्ने ठाउँ नपाएर सम्बन्धमा घुसेर प्रहार गर्नेहरूसित पनि जोगिनु छ । खराब मान्छेको संगतबाट मुक्त हुनु छ । यसका लागि त सबैभन्दा पहिला म सही हुनुपर्नेछ । सही हुनका लागि खराब र नकारात्मक गतिविधि, आदतलाई बागमतीमा सदाको लागि बगाउनु छ ।

जे होस्, म संयोगहरूले बाँचेँ ।  स्पट डेथ भएको छैन भनेर औँला चलेको भरमा उठाएर ट्रमा सेन्टर लैजाने नेपाल प्रहरीप्रति कृतज्ञ छु । म आबद्ध संस्था नेपाल प्रेस परिवारको प्रेम, मायाले पुलकित छु । यदि नेपाल प्रेस सामाजिक सुरक्षा कोषमा गएको थिएन भने आर्थिक हिसाबले मेरो ठूलो क्षति हुने थियो ।

बाँकी कुरा त अब पुरानै लय समात्नु छ । र जीवनमा सबैभन्दा ठूलो कुरा नै बाँच्नु रहेछ । बाँच्न सफल भएकैले यो अनुभूति लेखिरहेछु । बाँच्न सफल भएकैले यो संसार देखिरहेछु । बाँच्न सफल भएकैले तपाईँसित भेट भइरहेको छ/हुनेछ ।

०००