Tag: ब्लग

  • चिफसा’ब तस्बिर सार्वजनिक भयो है !

    चिफसा’ब तस्बिर सार्वजनिक भयो है !

    जंगी अड्डाका प्रधानसेनापतिको कक्षमा तस्बिर खिचियो । गत माघ २ गते तस्बिर खिचेपछि पोस्ट गर्न आतुर थिएँ । तर, तस्बिर खिचेलगत्तै प्रधानसेतापति पूर्णचन्द्र थापाले भने- यो तस्बिर पोस्ट नगर्नु होला ।

    तस्बिर खिच्न हुने । पोस्ट गर्न नहुने । अचम्म भयो । मैले ‘किन यस्तो नियम’ भनेर प्रश्न गरें । उनले थपे, ‘मेरो कार्यकालभर पोस्ट नगर्नु होला । कतिपयले नकरात्मक अर्थमा लिन सक्छन् ।’

    ०००

    इटहरीस्थित नेपाली सेनाको पूर्व पृतनाको मुख्यगेट र मेरो घर लगभग आमने–सामनेभन्दा पनि हुन्छ । तर, त्यहीं गेट पार गरेर पृतनाभित्र म व्यक्तिगत रुपमा छिरेको छैनँ । जम्मा दुइपटक मात्रै छिरेको छु । एक पटक, पत्रकार सम्मेलनमा आमन्त्रण भएपछि छिरे । अर्कोपटक, नेपाली सेनाले बनाएको प्रदेश १ कै पहिलो फिल्ड अस्पताल उद्घाटनमा । २०७६ फागुन १६ मा ५० बेडको अस्पतालको उद्घाटनमा प्रधानसेनापति थापा आएका थिए ।

    प्रधानसेनापति आउनु । सेनाको फिल्ड अस्पताल उद्घाटन गर्नु । यि सामान्य कुरै हुन् । तर, प्रधानसेनापति थापाको आगमन र जेस्चर भने असामान्य लागे । पृतनाभित्र बनेको दक्षिणतर्फ फर्किएको आकर्षक अस्पताल अगाडि दुई लहर थिए । एक लहरमा इटहरीका तथा आसापासमा गन्यमान्य जनप्रतिनिधि, नेता, व्यापारी, पत्रकारलगायत सेनाका अधिकारीहरु थिए । त्यसको ठीक पारिको अर्को लहरमा सिपाहीहरु ड्युटीमा खडा थिए ।

    प्रधानसेनापति थापा पश्चिमतर्फबाट प्रवेश गरे । उनी भिआइपी लहरमा हात मिलाउँदै आएनन् । उनी त सिपाहीहरुसँग हात मिलाएर अस्पताल प्रवेश गरे । अस्पतालको गेटबाट भित्र छिरे । उद्घाटन गरे । सामुहिक तस्बिर लिए । उद्घाटन अगाडि र पछाडि भाषण गरेनन् । उद्घाटन सकिएपछि चियानास्ता खाने टेन्टमा सबैसँगै प्रधानसेनापति थापा पनि पुगे । उनलाइ केही बोल्न आग्रह गरेपछि मात्रै चियापान समारोहमै छोटो बोले । सैनिक कल्याण कोषले बनाएको काठमाडौं बाहिरको तेस्रो सैनिक अस्पताल भएको जानकारी दिए ।

    इटहरीमा बनेको प्रथम ५० बेडको अस्पताल थियो त्यो । त्यहीं भएर सबैको चासो थियो । छोटो कार्यक्रम सकिएर निस्कनै लाग्दा सेनापति थाापले हात मिलाएका एक सैनिकसँग जम्काभेट भयो । मैले सोधे, ‘चिफसाबसँग हात मिलाउँदा कस्तो अनुभव रह्यो ?’ ती सैनिकले भावुक उत्तर दिए । भने, ‘चिफसाबसँग हात मिलाउन पाँउदा खुशी लाग्यो । सबै सिपाहीले चिपसाबसँग जिन्दगीभर हात मिलाउन पाउँदैनन् । सबै चिफसाबले पनि सिपाहीसँग हात मिलाउँदैनन् ।’

    ‘सर्वहारा’ हात मिलाइ, पर्यटनमार्ग र भक्ति थापा कनेक्सन

    अस्पताल उद्घााटन गर्न आएर सिपाहीसँग ‘सर्वहारा’ हात मिलाएका प्रधानसेनापति थापाले ध्यान ताने । बरु सर्वहाराको वकालत गर्ने कुनै नेता आएको भए उनीहरुले सिपाही र पार्टी कार्यकर्तासँग हात मिलाउदैन थिए ।

    कथित भिआईपीसँग उनीहरुको हात पहिले सोझिन्थे । बरु, प्रोटोकल र कडा सिनियिर जुनियरको अनुशासन हुने फौजी संस्था प्रमुखले सिपाहीसँग हात मिलाए । हात मिलाएको गज्जब कुरालाई झन् गज्जब त सिपाहीको सुन्दर प्रतिकृयाले बनाएको थियो ।

    सर्वहारा हात मिलाइको कुराभन्दा प्रधानसेनापति थापासँग भेट गर्ने खास कुरा चाहिँ पर्यटन र कूटनीतिक प्रसंग थिए । नेपाली सेनाले २०७६ माघ २ गतेबाट ‘बृहत् एकीकरण मार्ग कार्यक्रम–२०७६’ शुभारम्भ गर्यो ।

    प्रधानसेनापति थापाले उद्घाट गरेको यो कार्यक्रम ट्रेकिङ लाइसेन्स प्राप्त मलाई मन नपर्ने कुरै भएन । नेपाली सेना जस्तो संगठन पर्यटनमा लाग्दा तत्काल देखिने पर्यटन पूर्वाधार बनाउन सकिने भएकोले एउटा प्रस्ताव लिएर म प्रधानसेनापतिको कार्यालयमा पुगेको थिएँ । प्रदेश १ का कंचनजंगा वा मकालु आधार शिविरसम्मको ट्रेकिङ मार्गलाई ह्विलचेयरमैत्री बनाउन सेनाले नेतृत्व लिए राम्रो हुन्छ भन्ने मेरो प्रस्ताव थियो ।

    प्रधानसेनापति थापाले प्रस्तावमा सकरात्मक जेस्चर दिए । बृहत् एकीकरण मार्गको अनुभव भएकोले यस्तै काम ह्विलचेयरमैत्री नेपालको पहिलो हिमालयन ट्रेकिङ मार्ग बनाउन सकिने मेरो तर्क थियो । स्थानीय, प्रदेश र संघीय सरकारसँग समन्वय गरेर विश्वभरका ह्विलचेयर प्रयोगकर्तालाई तान्न यो परियोजना विश्वस्तरीय हुने मेरो कुरामा प्रधानसेनापति थापाले सकरात्मक प्रतिक्रिया दिए । सायद सेनाले विस्तृत परियोजना प्रतिवेदनको काम थालेको हुनुपर्छ ।

    नेपाली सेनाले संयुक्त राष्ट्र संघको शान्ति सेनामा गरेको योगदान नेपाली कूटनीतिको एक बलियो आधारशीला हो । प्रधानसेनापति थापाका अनुसार नेपाली सेना विश्वको चौथो ठूलो शान्ती सेना थियो । सन् २०१५ फेबु्रअरी ८ देखि एक वर्ष शान्ति सेनाको फोर्स कमान्डर भएर गोलान हाइट्समा नेतृत्व गरेका थापासँग शान्ति सेना बढाउने विषयमा पनि कुरा भयो ।

    उनले नेपाली सेनाको व्यावसायिकताका कारण आगामी दिनमा शान्ति सेनाको हैसियत अझ अगाडि बढ्ने संकेत गरेका थिए । नभन्दै उनी सेनाको परम्पराअनुसार अवकाश हुनुभन्दा एक महिना अगाडि बिदा बस्ने चरणमा पुग्नु अगाडि नै नेपाली शान्ति सेनाको हैसियत बढ्यो ।

    जुलाईदेखि नेपाली सेना विश्वको दोसो ठूलो शान्ति सेना भएको छ । शान्ति सेनामा जान सबैको सहज पहुँच पुर्याउन उनैले सहज योजनाहरु ल्याएका थिए । उनकै कार्यकालमा पूर्वमाओवादी लडाकुले शान्ति सेनामा काम गरेको हेडलाइन बन्न पायो ।

    त्यतिबेला मैले सोधेको थिएँ, सन् १९५८ देखि नेपाली सेना संयुक्त रास्ट्रसंघको शान्ति सेनामा सक्रिय छ । के नेपाली सेनाले कुनै सार्वभौम देशले पनि यस्तै शान्ति सेना मागेको खण्डमा दिन सक्छ ?’ उनको जवाफ थियो, ‘यो संभव छैन । नेपालको परराष्ट्र नीतिका उद्देश्यहरुले यस्तो प्रस्तावको पक्ष लिँदैन ।’

    नेपाली सेनामा दश पुस्ता बिताएको थापा खलकका सन्तान हुन् प्रधानसेनापति थापा । दश पुस्तामा पाँच पुस्ता अधिकृत तहमै थिए । अझ रोचक कुरा, उनकै पुर्खा थिए अंग्रेजसँगको युद्धमा वीरगति पाएका सरदार भक्ति थापा । थापाले आफ्नो छोराबाट भने सैन्य पेसाको शृङ्खला ब्रेक भएको सुनाए ।

    नेपाली सेनामा पहिलोपटक ‘युनिटी’ नामक रिसर्च जर्नलमा आफ्नो सम्पत्ति सार्वजनिक गरेका प्रधानसेनापति दीर्घकालीन सोचका बुझिन्छन् । हुन त उनले नेपाली सेनाको ‘भिजन २०३०’ ल्याएर मन्त्रिपरिषद्बाट पास गरेर त्यो छनक पनि दिएका हुन् ।

    अझ रोचक संयोग– दश पुस्ता सेनामा बिताएको प्रधानसेनापति थापापछिको पुस्ता अर्थात् उनका छोरा नेपाली सेनामा छैनन् । तर, उनकै कार्यकालमा भक्ति थापा विभूती घोषणा भए । केपी शर्मा ओली क्याबिनेटले २०७८ असार १४ गते सोमबार सरदार भक्ति थापालाई विभूति घोषणा गर्यो ।

    थापा डाउन टु अर्थ प्रधानसेनापति हुन् । नागरिक–सेना सम्बन्धलाई रेस्पोन्स गर्ने प्रधानसेनापति हुन् ।

    अमेरिका बसेर आफैं जहाज बनाएर उडाएका प्रमोद रेग्मीले नेपाली सेनाले मात्रै राम्रोसँग उक्त जहाज ह्यान्डल गर्ने भन्दै सेनालाई उपहार दिन तयार भएको सुनाएका थिए । त्यसपछि प्रधानसेनापति लगायत नेपाली सेनाको उच्चस्तरीय टीमले चासो मात्रै राखेन, तत्काल रेग्मीसँग काठमाडौंमा कुराकानी भयो । सायद जहाज नेपाल आउने तयारी हुँदै होला ।

    र फेरि पनि अन्तिममा, कार्यकालभर तस्बिर सार्वजनिक नगर्ने शर्त थियो । अब त हुन्छझैं लागेर सार्वजनिक गरें ल !

  • कोरोना कहरः घरभित्रै परदेशीझैँ हुनुको पीडा

    कोरोना कहरः घरभित्रै परदेशीझैँ हुनुको पीडा

    भान्सामा खाना पस्किँदै थिएँ । ‘ऐया गाह्रो भयो,’ भन्दै एक्कासी दाइ रोइकराई गर्न थाल्नुभयो । भाउजू आँत्तिदै ‘के भयो’ भन्दै आँसु खसाल्न थाल्नुभयो । म पनि किचेनबाट अत्तालिँदै दाइ सामुन्ने गएँ । ‘दाइ के भयो ?’ भन्दै थम्थमाएँ । अनि, चिच्याउँदै, कहालिँदै माथिल्लो कोठामा गएर अंकल आन्टिसँग गुहार मागेँ, ‘अंकल, दाइलाई गाह्रो भयो रे ?’ यो सुन्नासाथ अंकल आन्टी आत्तिदैँ तल्लो कोठामा झर्नुभयो ।

    बेलुकादेखि दाइलाई १०३ डिग्री ज्वरो आएको रहेछ । ज्यान दुखेर फतक्कै गलेको रहेछ । राति सुत्न नसकेर छटपटाउनु भएको रहेछ । बिहान पो थाहा भयो ।

    हामीलाई शंका लाग्यो, ‘कतै दाइलाई कोरोनाले त आक्रमण गरेन ? सिम्टमस् पनि ठ्याक्कै मिल्यो ।’ त्यसपछि अंकलले झटपट दाइलाई आइसोलेसनमा राखिहाल्नुभयो । दाइ बसेको ठाउँमा किटाणु मार्न कोठाभरी जताततै अंकलले औषधि छर्नुभयो । घरमा सबैजनाले मास्क र फेस सिल्ड लगाएर बस्यौँ । कोरोनाको त्रास घरभित्रै फैलिन थाल्यो ।

    ०००

    केही साताअघि मात्र ठूलो बुवा कोरोना भाइरसको संक्रमित हुनुभएको थियो । बुवा आइसोलेट भएर बस्नुभएको १५ दिन बितिसकेको थियो । स-परिवार नै सर्तक थियौँ । अहिले उहाँ रिकभर स्टेजमा हुनुहुन्छ । अंकललाई थप टेन्सन भयो । ‘बुवाबाट कोरोना कन्ट्रोल गर्न खोजिरा फेरि भतिजलाई नि कोरोना भयो,’ भन्दै सबैजना आइसोलेट भएर बस्न भन्नुभयो । ९ जनाको परिवार । अरु त हट्टाकट्टा नै छन् । मूख्यतः हजुरबुवा आमालाई सुरक्षित राख्नुपर्ने भयो । उहाँहरुलाई पनि आफ्नो कोठाबाहेक केही दिन यताउता गर्न अंकलले रोक लगाउनुभयो ।

    एक दिनपछि घरमै स्वास्थ्यकर्मी बोलाएर दाइको कोरोना टेस्ट गरायौं । रिपोर्ट नआएसम्म छटपटि भयो । दिउँसो १ बजे गराएको कोरोना टेस्टको रिपोर्ट साँझ छ बजेतिर आयो । शंका यथार्थमा बदलियो । अन्तत: दाइलाई कोरोना ‘पोजेटिभ’ देखियो ।

    दिमागले काम गर्नै छोड्यो । रिँगटा लागेजस्तो भयो, मलाई । कोरोनाको आतंकले स-परिवारलाई नै घेर्‍यो । भयभीत भयौँ । कोरोनाको अनुभव गरिसक्नुभएको बुवाले भने सम्झाउनुभयो । ‘डराउनुपर्दैन, आत्तिनु हुँदैन, निको भइहाल्छ नि !’ उहाँले भन्नुभयो ।

    त्यो दिन अंकलले दाइलाई भिटामिन ट्याबलेट र ज्वरोको औषधी दिनुभयो । तैपनि अन्य बेलाजस्तो शान्त मन कहाँ हुन सक्छ र ? हाछ्छिऊँ आए पनि कोरोना पो हो कि ? घाँटी खसखस भए पनि कोरोना पो होकी ? जिऊ तातो भएनि कतै कोरोना भाइरसको सिम्टम त होइन यो ? अनेक तर्कनाले मन पिरोल्न थाल्यो ।

    घरको परिवारले नै सावधानी अपनायौँ । पानीको बाफ लिने, काडा पानी, अन्य झोलिलो खाने कुरामा जोड दिन थाल्यौं । एकअर्कासँग आइसोलेट जस्तै भएर बस्यौँ ।

    एक त घरमा कसैले पनि कोरोनाको खोप लगाएका छैनौं । कोरोनाको आतंक त मच्चिनेनै भयो । त्यसमाथि दाइको कोरोनाको लेभल अर्थात् सिटी भ्यालू १६/१७ को रहेछ । झन् सावधानी अपनाएर बस्नुपर्ने भयो ।

    दाइ माथि तलामा । भाउजू र म तल्लो तल्लामा । त्यो रात राम्रोसित निद्रा परेन । घरीघरी दाइलाई कतै गाह्रो त भएन । केही हुने त होइन ? भ्रमित स्वप्न आउन थाल्यो । त्यो रात दाइलाई ज्वरो घटबढ हुने भइरहेको थियो । बेलाबेलामा फोन गरेर हालखबर बुझिराखेकी थिएँ । मनले मानेन । एकपटक दाइलाई नहेरी चित्त बुझेन, मेरो ।

    ०००

    भोलिपल्ट बिहान चार बजे उठेँ । फेस सिल्ड र मास्क लगाएर दाइ बस्नुभएको कोठामा गएँ । ‘कस्तो छ दाइ अहिले तपाईँलाई ?’ भनेर सोधेँ । दाइ सुत्न नसकेर यताउती हिँड्दै छटपटाइरहनु भएको थियो । दाइले मलिन स्वरमा ‘ठिकै छ’ भन्नुभयो । दाइको अनुहारमा प्रस्ट देखिन्थ्यो, कोरोनाले दिएको कष्टकर शारीरिक अनि मानसिक पीडा । दुखाइले दाइको शरीर कमजोर बनाइसकेको थियो । उहाँको अवस्था देखेर यता मेरो मन झन् भावविह्वल भयो । उता भाउजू पनि चिन्तित हुनुहुन्थ्यो ।

    तर, अब परिस्थितिको सामाना गर्नैपर्छ । अरु विकल्प पनि त छैन । दाइलाई कोरोना पोजेटिभ भएपनि हरेस खाएनौँ । बुवालाई कोरोनाले त्यति असर गरेको थिएन । तर दाइलाई भने अलि बढी असर गरेको देखेर कुन बेला के आपत आइलाग्ने हो भन्ने डर, चिन्ताले सताइरहेको थियो । हामी एकैछिन अगाडि नभएको बेलामा दाइलाई कतै सास फेर्न गाह्रो त हुने होइन । यस्तै यस्तै सोचले डेरा जमाउन थाल्यो ।

    ‘फ्रि काउन्सिलिङ’को लागि एकजना दिदीले चिकित्सक ‘रिफर’ गर्नुभएको थियो । उहाँलाई फोन गरेँ । एकदम राम्रोसँग ‘काउन्सिलिङ’ गर्नुभयो । झोलिलो खाने कुरा खाने, हाई प्रोटिन भएको खाने कुरा खाने दिनमा मनतातो पानी नापेरै चार लिटर पिउने, दिनमा चारवटा अन्डा खाने पोजेटिभ कुरा हेर्ने, सुन्ने, कोठामै यताउती हिँड्ने, व्यायाम गर्ने जस्ता उपाय सुझाउनुभयो । ‘केही अप्ठेरो परेमा ‘भाइबर’मा मेसेज गर्दा पनि हुन्छ । आत्तिनुपर्दैन, निको हुन्छ भनेर उहाँले हौस्याउनुभयो ।

    डाक्टरसँगको कुराकानीपछि एककिसिमको ऊर्जा थपिए जस्तै भयो । खुशी लाग्यो । हलुका महसुस गरेँ । कोरोनाको कहरको लहरले छोइएला भन्ने पीरले घरभित्र बाँधिएका थियौँ । अब त घरभित्रै कोरोनासँग दैनिकी रुपमा सामना गरिरहेका छौँ, बुवा अनि दाइसँगै । रोग नलागुन्जेल कति डर थियो । तर प्रत्यक्ष सामना गरेपछि डर भाग्दो रहेछ ।

    ०००

    वरपर छिमेकतिर पनि प्रायलाई कोरोना भाइरसले छोइसकेको छ । कोठा-कोठामा बस्नेले पनि मास्क लगाएको देखिन्छ । कोठाभित्र बस्दा चौबिसै घण्टा कोरोना भाइरसको ख्याल आउँछ । त्यसमाथि घरभित्रै दुईजना संक्रमित थपिइसके ।

    साँझपख कौसीमा एकैछिन उफ्रेर, एक्सरसाइज गरेर मन टोलाउँछु । वरपरका मान्छे पनि प्रायः कौसीमा आएर व्यायाम गर्ने, उफ्रिने, नाच्ने, रमाइलो गर्ने गर्छन् । स्किपिङ खेल्नेको त कम्पिटिसन नै चल्छ । एकैछिन कौसीमा हो-हल्ला गर्दा पनि कोरोना भाइरसको त्यति वास्ता लाग्दैन । तर, जब कोठाभित्र पसिन्छ दाइ र बुवालाई देख्दा उही खिन्नताले पिरोल्न थाल्छ ।

    अचेल उठबस गर्ने दैनिकी नै बदिलिएको छ । बुवा र दाइलाई माथि तलामा खाना/खाजा पुर्‍याउन जानुपर्छ । खाना दिने बेलामा सुरक्षित रहन हरेक दिन फेस सिल्ड, मास्क लगाउँछु । ‘बुवा’ दाइ भनेर टाढैबाट आवाज दिन्छु । ‘खाना ल्याएको छु है थाल र कचौरा सार्दिनु ल’ मेरो हरेक दिन बोल्ने शब्दै नै यही भएको छ, हिजोआज । बुवा वल्लो कोठामा । दाइ पल्लो कोठामा । दुवैजनाले थाल र कचौरा सररर सारेर राख्दिनुहुन्छ । उहाँहरुले प्रयोग गर्नुभएको थाल, कचौरालाई नछोइ खानेकुरा राखिदिन्छु । कहिले त खाने कुरा नै फुत्त फालेजस्तो गर्नुपर्ने हुन्छ । अचम्म लाग्छ ! हैट कस्तो रोग हो यो ? आफ्नै बुवा, दाइलाई पक्षपात गरेजस्तो ‘फिल’ हुन्छ ।उहाँहरुलाई खाना/खाजा दिँदैपिच्छे सायद दिनमा सयपटकभन्दा बढी साबुनपानीले हात पखालिन्छ होला ।

    ०००

    दाइ कोरोना भाइरससँग लड्दै हुनुहुन्छ । एक साता बितिसक्यो । ‘डेन्जर जोन’बाट मुक्त हुनुहुन्छ । चार/पाँच दिन ज्वरो उतारचढाव हुँदा निकै त्रसित थिएँ । बेलाबेलामा अत्याउँदो रहेछ, यो रोगले । कहिले एकदम कमजोर बनाउने, कहिले रुघा लागेर ग्रस्त बनाउने । तर, अहिले स्वास्थ्यमा बिस्तारै सुधार हुँदै छ । बुवा अनि दाइ दुवै एउटै कोठाको चक्कर लगाउँदै बस्नुहुन्छ । उहाँहरुलाई त्यसरी कोठाभित्रै थुनिएर बसेको देख्दा मन खिन्न हुन्छ । दाइ बेलाबेलामा पीडा पोख्दै भन्नुहुन्छ ,‘कस्तो जेल जस्तो लाग्न थालिसक्यो, दिक्क लाग्छ ।’ उहाँ थप्नुहुन्छ,’ यस्तो रोग त शत्रुलाई पनि नलागोस् ।’

    त्यसैले बिहान/बेलुकी खाना खाले बेलामा भर्चुअलबाटै दाइसँग जोडिन्छौँ, भाउजू र म । भिडियो कल गर्दै सँगै खाना खान्छौँ । गीत गाउने, हँसाउने, खुशी बनाउने कुरा गरेर उहाँको एक्लोपनलाई साथ दिइरहेका छौँ । बुवालाई सुधार भएजस्तै घरमै दाइले पनि कोरोनालाई जित्नुहुन्छ भन्ने विश्वास लिएकी छु ।

    संसारलाई नै त्रसित बनाएको छ, कोराना भाइरसले । छिमेकी मुलुक भारतमा यसको कहर डरलाग्दो छ । अहिले नेपालमा पनि अवस्था अझै असामान्यै छ । आखिर कोरोनाको भय कहिले सम्मका लागि ? जब कोरोना भाइरसको प्रत्यक्ष सामना गरिन्छ, यसले दिएको मानसिक तथा शारीरिक पीडा भयभीत छ । त्यसैले कोरोना लागिहाले पनि हेलचेक्र्याँइ नगरौँ, नआँत्तिऔँ । आत्मबल उच्च बनाए यो रोगसँग हामीले लड्न सक्छौँ । कोरोना भाइरस सक्रिय त छ नै । भाइरसभन्दा बढी सक्रिय, सजक र सतर्क हामी हुन आवश्यक छ ।

  • जनताको जीवनभन्दा ठूलो राजनीति हुँदैन

    जनताको जीवनभन्दा ठूलो राजनीति हुँदैन

    ‘मेरा पिताजीका डायलासिस कराना हे, लेकिन अस्पताल नही कर रहा है, मेरी मा कोभिड पोजेटिभ हे, वो अक्सिजन के लिए लडप रही हे, लेकिन अक्सिजन नही मिल रहा हे, मे अठार सालकी अकेली लड्की हु, मे क्या करु ?’

    ‘मेरे पिताका अस्पातलमे अक्सिजन नपाने से देहान्त होगया, अगर एक सिलिण्डर भी अक्सिजन मिलता तो वो जिन्दा रह सक्ता था ।’

    ‘मेरे पति स्वास लेनेके लिए अस्पतालमे तडप रहा हे । लेकिन वहां उनके लिए अक्सिजन नही है । मै क्या करु ?’

    ‘मेरी बुढी माँ और बाप दोनो मे कोभिड पोजेटिभ हे, वो दोनो उपचार के लिए लडप रहे हे, लेकिन किसि भि अस्पताल उनको भर्ना लेनेके लिए तैयार नही है । मै क्या करु ?’

    यी माथिका पंक्ति भारतीय टेलिभिजनका चर्चित हस्ती रजत शर्माले पढेर सुनाएका केही प्रतिनिधि सन्देश मात्रै हुन् । उनले यी र यस्ता दुःख र दर्दले भरिएका हजारौ म्यासेजहरू दिन प्रतिदिन प्राप्त गरिरहेका छन् । उनले समाचारमा भनेका यी सन्देश र देखाएका हृदय विदारक दृश्यहरुले भारतमा कोरोनाले कुन हद सम्मको दुर्दशा निम्ताईरहेको छ भन्ने कुराको सहज अनुमान गर्न सकिन्छ ।

    चाहे एउटा श्रीमतीले अक्सिजनको अभावले आफैंले मुखबाट श्वास दिदै गरेको तर उनको श्रीमानको मृत्यु भएको दृश्य होस् । अक्सिजन अभावमा जीवन र मरणको दोसाँधमा संघर्ष गरिरहेको बिरामी होस् वा परिवारका प्यारो सदस्य गुमाएको पीडाले छाति पिटेर रोइरहेको दृश्य होस् । यी सबै भावविव्हल र स्तब्ध बनाउने खालका छन् । परिवारका सम्पूर्ण सदस्यहरुको मृत्यु भएर दाहसंस्कार गर्ने एकजना पनि जीवित नभएको खबर पनि आफैमा एउटा मनै रुवाउने परिघटना हो । वास्तवमा म ती दुःखद समाचारहरु टेलिभिजनमा हेरेर म सुत्नको निम्ती बिछ्यौनमा त गए, तर निदाउन सकिन ।

    मेरा मन मस्तिष्कमा अनन्त कुराहरु खेले र म धेरै बेरसम्म भावनाको अथाह सागरमा टोलाईरहे । मैले सोचें, भोलिका दिनमा नेपालमा पनि भारतमा जस्तै परिस्थिति भए के होला ? कसरी हाम्रो देशले त्यस्तो महासंकटको सामना गर्ला ? हाम्रो देशको अस्पताल, स्वास्थ्यकर्मी, अक्सिजन, औषधी तथा अन्य साधन स्रोतले त्यो भयावह अवस्थालाई थेग्न सक्ला ? कि कतै नेपालमा पनि भारतमा जस्तै अस्पतालमा शैया, अक्सिजन, औषधी नपाएर मानिसहरुकले अकाल मृत्युवरण गर्न पर्ने त होईन ? भन्ने अनेकन प्रश्नहरुले मलाई लगातार घोचिरहे ।

    मैले नेपालमा रहेका आफ्ना परिवार, नातागोता, ईष्टमित्र र समग्र नेपाली आमा बुवा, दाजु भाई, दिदी बहिनी र बाल बालिकाहरुलाई सम्झे । निकट भविश्यमा आउन सक्ने विकराल परिस्थितिको कल्पनाले भित्रभित्रै निकै चिन्तित बने ।

    म सबैलाई यो कुरा गहिरोसँग मनन गर्न अनुरोध पनि गर्दछु । हामी सबै नागरिकले स्वास्थ्य नियम पालना गर्यौ भने सरकारलाई पनि यस रोग नियन्त्रणको लागि सहयोग पुग्छ ।

    जीवनको उत्तरार्द्धमा बाचिरहेका बुवाआमाको अनुहार लगातार मानसपटलमा नाचिरह्यो र कथं कदाचित उहाँहरुलाई कोरोना भयो भने उपचार गर्न लैजाने परिस्थिति पनि नबन्ने हो कि भन्ने चिन्ताले ठूलो तनाव दियो । छोराछोरी सबैजसो विदेशमा भएको र नेपालमा भएका आफन्तजन तथा छर छिमेकले चाहेर पनि केहि गर्न नसकि कतै बृद्ध बुवा आमाको बेहाल त हुने होईन भन्ने डरले असाध्यै पीडाबोध भयो । अन्तर्राष्ट्रिय उडानको समस्याले तत्काल नेपाल आउजाउ गर्न पनि सम्भव नहुने कुराले त झन् पर्नुसम्म पीर पर्‍यो ।

    मेरो मात्र होइन हजारौ वृद्ध बुवा आमाहरू,उनीहरूका छोराछोरीहरू विदेशिएकोले नेपालमा एक्लै बस्न बाध्य छन् । यो हाम्रो अहिलेको नेपाली समाजको तितो यथार्थ हो । छोराछोरीहरु पनि नेपालमा उपयुक्त अवसरको अभावले गर्दा जीवनयापन र परिवारको सुख र समृद्धिको लागि विदेशिनु परेको कुरा पनि कटु सत्य हो । सामान्य अवस्थामा संसारको कुनैपनि कुनाबाट बढीमा २४ घण्टाभित्रै आफ्नो देशमा पुगेर जस्तोपनि सहयोग गर्न सक्ने प्रवासी नेपालीहरु अहिले चाहेर पनि स्वदेश फर्कन सक्दैनन् । उनीहरू केबल आफन्तहरुलाई स्वास्थ्य लाभको कामना गर्दै कठिक दिनहरु व्यतित गर्न विवश भएका छन् ।

    हालमा विश्व मानव जीवनले भोग्नु परिरहेको कोरोनाको त्रासदी वास्तवमै अत्यन्त दुःखदायी छ । संसारभर लाखौं मानिसको ज्यान लिईरहेको यो महामारीले हामीलाई कहिले सम्म सताई रहने हो ? केही ठेगान छैन । ठूला-ठूला स्वास्थ्य विज्ञहरुले पनि यो रोग कसरी र कहिले पूर्णरुपमा हराएर जान्छ, भन्न सक्ने अवस्था छैन । वास्तवमा यो समय हामी सबैको लागि अत्यन्त चुनौतिपूर्ण र कठिन समय हो । यसमा हामी सबैले साहस र धैर्यका साथ अगाडि बढ्नुको विकल्प छैन । सबैले स्वास्थ्य सम्बन्धी नियम पालना गर्दै यस रोगबाट बच्नको निम्ति हरसम्भव उपाय अपनाउनु नै आजको आवश्यकता हो । सकेसम्म रोग लागेर उपचार गर्नु भन्दा रोग लाग्न नदिनु नै बुद्धिमत्तापूर्ण काम हो ।

    म सबैलाई यो कुरा गहिरोसँग मनन गर्न अनुरोध पनि गर्दछु । हामी सबै नागरिकले स्वास्थ्य नियम पालना गर्यौ भने सरकारलाई पनि यस रोग नियन्त्रणको लागि सहयोग पुग्छ । सरकारले पनि यस कोभिडको नियन्त्रण, रोकथाम र बिरामीको उपचारको लागि यथाशिघ्र बढी भन्दा बढी पहल गर्नुपर्दछ । नागरिकलाई सचेत गराउने, आईशोलेशन र क्वारेन्टीनलाई व्यवस्थित गर्ने, बढी भन्दा बढी कोभिड जाँच गर्ने, संभावित औषधी र अक्सिजन अभाव हुन नदिन उपायहरु खोज्ने, अस्पातालमा आवश्यक शैयाहरुको व्यवस्था मिलाउने, खोप दिने कामलाई अझै प्रभावकारी बनाउने कुरामा सम्पूर्ण रुपमा आफ्नो ध्यान केन्द्रित गर्नुपर्छ ।

    यी सबै कुराको मुख्य नेतृत्व प्रधानमन्त्री केपी शर्मा ओलीले लिनुपर्दछ । उहाँको कुशल नेतृत्व र निर्णय क्षमताबाट नै यो रोगको महामारी नियन्त्रणमा तात्विक योगदान पुग्न सक्दछ । आवश्यकता अनुसार अन्तर्राष्ट्रिय समुदायसँग संयोजन र आवश्यक सरसहयोग जुटाउने कुरामा पनि उहाँ स्वयंको अग्रसरता नै बढी लाभदायी र परिणाममुखी हुन सक्दछ । देश र जनतालाई अप्ठेरो परेको बेलामा कुशल नेतृत्व दिन सक्नु नै नेताको क्षमता हो । मलाई आशा छ यस कुरामा हाम्रा प्रधानमन्त्रीज्यू खरो उत्रनुहुनेछ । कतै यसमा चुक्नुभयो भने र सयौं नेपालीले अकालमा उपचारबिना मर्नुपर्ने भारतको नियति दोहोरियो भने यसले उहाँको नेतृत्व क्षमतामा ठुलो प्रश्न चिन्ह खडा गर्ने नै छ ।

    अन्त्यमा, देशमा जनताको जीवन रहेमात्रै राजनीति रहन्छ । जनता र जीवन नै नरहे के को राजनीति र कस्को लागि राजनीति ? त्यसैले अहिले कुनैपनि पार्टीका नेता तथा कार्यकर्ता जुनसुकै सिद्धान्त र वादमा विश्वास गरेपनि त्यो सबैकुरा भन्दा धेरै माथि उठेर सम्पूर्ण रुपमा मानवीय सम्वेदनालाई बोकेर यस रोगसँग लड्नको निम्ति एकताबद्ध हुनुपर्छ । अनेक प्रकारका राजनितिक चलखेललाई बन्द गर्ने, राजनितिक असहमति र विवादलाई थाति राख्दै व्यक्तिगत स्वार्थ भन्दा धेरै माथि उठी यो मानवीय संकटबाट पार पाउन सबैले आ-आफ्नो तर्फबाट हातेमालो गरौं । यसैमा सबैको कल्याण छ, चेतना भया ।

    (लेखक अष्ट्रेलियाको क्यनबेरा कलेज अफ म्यानेजमेन्ट एण्ड टेक्नोलोजी, क्यानबेराका प्रमुख कार्यकारी अधिकृतका रूपमा कार्यरत  हुन् । )